Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
van hen, die het geloof beleden, te misleiden, en hen tot uitersten te drijven. En dan stonden
zijn medearbeiders gereed om iedere fout, iedere mislukking, iedere onbehoorlike daad aan
te grijpen en in het overdrevenste licht aan de mensen voor te houden, ten einde Adventisten
en hun geloof gehaat te maken. Hoe groter dus het aantal was, dat hij er toe krijgen kon om
het geloof in de wederkomst te belijden, terwijl zijn macht intussen hun harten bleef beheersen,
des te groter voordeel kon hij er uit trekken door de aandacht op hen te vestigen als
vertegenwoordigers van het gehele lichaam der gelovigen.
Satan is “de aanklager van de broederen,” en het is zijn geest, die er de mensen toe drijft
om op de fouten en gebreken van het volk des Heren te letten, en er de aandacht van anderen
bij te bepalen, terwijl hun goede daden onopgemerkt voorbij worden gegaan. Hij is altijd bezig,
wanneer God aan het werk is om zielen te redden. Wanneer de zonen Gods komen om zich
v——r Hem te stellen, verschijnt de Satan ook onder hen. Bij iedere opwekking staat hij
gereed om diegenen binnen te brengen, die in hun hart niet geheiligd zijn, en wier gemoed
onvast is. Wanneer dezulken enige punten van de waarheid aangenomen hebben, en zich een
plaats onder de gelovigen hebben verworven, werkt hij door hen om theorieën in te voeren,
die de onbehoedzamen van het rechte pad brengen. Niemand heeft ooit bewezen een goed
Christen te zijn, omdat hij in gezelschap met de kinderen Gods gevonden wordt, zelfs in het
bedehuis, of aan de tafel des Heren. Satan is menigmaal bij de plechtigste gelegenheden
tegenwoordig in de gedaante van hen, die hij als zijn werktuigen gebruiken kan.
De vorst des kwaads bestrijdt iedere duim grond, waarover Gods volk voortschrijdt op hun
reis naar de hemelstad. In de gehele kerkgeschiedenis heeft er geen hervorming plaats gehad
zonder ernstige hinderpalen te ontmoeten. Aldus was het in de tijd van Paulus. Waar de
apostel ook oen kerk stichtte, waren er sommigen, die beleden de waarheid aan te nemen,
maar die ketterijen inbrachten, de aanname waarvan ten slotte de liefde voor de waarheid zou
verdringen. Ook aan Luther werd veel verslagenheid en zielesmart berokkend door het gedrag
van dweepzieke mensen, die beweerden, dat God direkt tot hen gesproken had, en die dus hun
eigen meningen en denkbeelden boven het getuigenis van de Schrift stelden. Veleu, die
tekortschoten aan geloof en ondervinding, maar die veel zelfgenoegzaamheid bezaten, en
gaarne iets nieuws hoorden of vertelden, werden verleid door hetgeen waarop de nieuwe
leraars zich lieten voorstaan, on sloten zich aan bij de handlangers van Satan in hun
bemoeiingen om af te breken, wat God door Luther had laten opbouwen. En ook de Wesleys
en andoren, die de wereld tot zegen waren door hun invloed en geloof, ontmoetten bij iedere
stap de strikken, die Satan spande, door doldriftigen, onbestendigen en ongeheiligden tot
iedere graad van dweperij te drijven.
William Miller had geen hart voor invloeden, die tot dweperij leidden. Hij verklaarde met
Luther, dat iedere geest aan Gods woord getoetst moet worden. “De duivel”, zei Miller, “heeft
in deze tijd veel macht over de gemoederen van sommigen. En hoe zullen we te weten komen,
door welke geest ze gedreven worden? De Bijbel antwoordt: ‘Aan hun vruchten zult ge hen
kennen.’ . . “Er zijn veel geesten uitgegaan in de wereld; en ons wordt gelast, de geesten te
271