Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
klassen voorgesteld. Allen hadden hun lampen, de Bijbel, genomen, en waren bij het licht
daarvan uitgegaan om de Bruidegom te ontmoeten. Maar terwijl “zij, die dwaas waren, haar
lampen nemende, geen olie met zich namen,” “namen de wijzen olie in haar vaten, met haar
lampen.” Laatstgenoemde klasse had de genade Gods ontvangen, de herscheppende,
verlichtende kracht van de Heilige Geest, welke Zijn Woord tot een lamp voor de voet en een
licht op het pad maakt. In de vreze Gods hadden ze de Schriften onderzocht om de waarheid
te leren kennen, en hadden ernstig getracht naar reinheid van hart en leven.
Dezen hadden een persoonlike ondervinding, een geloof in God en Zijn Woord, dat niet
kon vernietigd worden door teleurstelling en oponthoud. Anderen “haar lampen nemende,
namen geen olie met zich.” Ze hadden gehandeld, door een eerste opwelling gedreven. Ze
waren bevreesd geworden door de plechtige boodschap, maar hadden gebouwd op het geloof
van hun broederen, tevreden met het flik-kerende licht van goede opwellingen, zonder de
waarheid degelik te verstaan, of het echte werk van de genade in het hart ondervonden te
hebben. Dezen waren uitgegaan om de Heer te ontmoeten, vol hoop in het vooruitzicht van
een onmiddellike beloning; maar ze waren niet voorbereid op uitstel en teleurstelling. Toen
er beproevingen kwamen, schoot hun geloof tekort, en brandden hun lichten flauw.
“Als nu de bruidegom vertoefde, werden ze allen sluimerig, en vielen in slaap.” Door het
vertoeven van de bruidegom wordt het voorbijgaan van de tijd, waarop de Heer verwacht
werd, de teleurstelling, en het schijnbare oponthoud, aangeduid. In deze tijd van onzekerheid
begon de belangstelling van de oppervlakkigen en halfhartigen al spoedig te wankelen, en hun
pogingen om staande te blijven namen af; maar zij, wier geloof gegrond was op een
persoonlike kennis van de Bijbel, hadden een rots onder hun voeten, die niet weggespoeld
kon worden door de golven van teleurstelling. “Ze werden allen sluimerig en vielen in slaap;”
de ene klasse in onverschilligheid, en verzaking van hun geloof; de andere klasse geduldig
wachtende, totdat er duideliker licht zou opgaan. Toch schenen de laatstgenoemden in de
nacht van beproeving hun ijver en toewijding tot op zekere hoogte te verliezen. De
halfhartigen en oppervlakkigen konden niet langer op het geloof van hun broederen steunen;
iedereen moest voor zichzelf staan of vallen.
Omstreeks deze tijd begon zich dweperij te vertonen. Sommigen, die voorgegeven hadden,
hartelik in de doodschap te geloven, verwierpen Gods woord als de enige, onfeilbare gids, en,
voorgevende door de Geest geleid te worden, gaven ze zich over aan hun eigen gevoelens,
indrukken en verbeelding. Er waren er sommigen, die een blinde en dweepzieke ijver aan de
dag legden, en zich van elkeen afkeerden, die hun handelwijze niet wilde goedkeuren. Hun
fanatieke denkbeelden en handelingen vonden bij het merendeel van de Adventisten geen
weerklank; toch leidde hun gedrag tot smaad over de zaak der waarheid. Satan trachtte door
dit middel het werk Gods tegen te houden en te vernietigen. De mensen waren wakker geschud
door de Adventbeweging; duizenden zondaren waren bekeerd; en trouwe mannen gaven zich
aan de verkondiging van de waarheid, zelfs in de tijd van verbeiding. De vorst des kwaads
verloor zijn onderdanen; en om de zaak van God smaadheid aan te doen, trachtte hij enigen
270