Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Hoofdstuk 22 — Profetieen Vervuld
Toen de tijd verstreek, waarop de wederkomst van de Heer het eerst werd verwacht,— in
de lente van 1844 — verkeerden degenen, die in het geloof op Zijn verschijning gewacht
hadden, enige tijd lang in twijfel en onzekerheid. Terwijl de wereld van oordeel was, dat zij
een volkomen nederlaag geleden en bewezen hadden, dat ze een dwaling hadden gekoesterd,
bleef de bron, waaruit ze troost putten, nog steeds het woord van God. Velen zetten hun
onderzoek van de Schrift voort, gingen nog eenmaal de gronden van hun geloof na, en
bestudeerden nauwlettend de profetieën om verder licht te krijgen. De uitspraak van de Bijbel,
waarop hun stelling berustte, scheen duidelik en beslist te zijn. Tekenen, waarin men zich niet
vergissen kon, toonden aan, dat de komst van Christus nabij was. De biezondere zegen des
Heren, zowel in de bekering van zon-daren als de opwekking van het geestelik leven onder
de Christenen, had ervan getuigd, dat de boodschap een hemelse was. En ofschoon de
gelovigen hun teleurstelling niet konden verklaren, gevoelden ze er zich van overtuigd, dat
God hen in hun ondervinding tot dusverre geleid had.
In de profetieën, welke ze beschouwden als betrekking hebbende op de tijd van de
wederkomst van de Heer, was lering vervat, die in het biezonder betrekking had op de toestand
van onzekerheid en spanning, waarin ze verkeerden, en door welke ze aangemoedigd werden
om geduldig in het geloof te verwachten, dat hetgeen nu onverstaanbaar was, hun duidelik
gemaakt zou worden, wanneer de tijd ervoor gekomen zou zijn.
Onder deze profetieën was die van Hab. 2:1-4: “Ik stond op mijn wacht, en ik stelde me
op de sterkte, en ik hield wacht om te zien, wat Hij in mij spreken zou, en wat ik antwoorden
zou op mijn bestraffing. Toen antwoordde me de Heer, en zei: Schrijf het gezicht en stel het
duidelik op tafelen, opdat daarin leze, die voorbijloopt. Want het gezicht zal nog tot een
bestemde tijd zijn, dan zal Hij het op het einde voortbrengen, en niet liegen; zo Hij vertoeft,
verbeidt Hem, want Hij zal gewisselik komen, Hij zal niet achterblijven. Ziet, zizn ziel verheft
zich, ze is niet recht in hem, maar de rechtvaardige zal door zijn geloof leven.”
Reeds in 1842 had het bevel, dat in deze profetie gegeven werd, om “het gezicht op te
schrijven, en het duidelik op tafelen te stellen, opdat daarin zou lezen, die voorbijloopt,” bij
Charles Fitch het plan doen ontstaan om een profetiese kaart te maken, waarop de gezichten
van Daniël en de Openbaring afgebeeld stonden. Het uitgeven van deze kaart werd beschouwd
als een vervulling van de opdracht, door Habakuk gegeven. Niemand bemerkte toen echter,
dat er een schijnbare vertraging van de vervulling van het gezicht— een tijd van uitstel — in
dezelfde profetie werd aangeduid. Na de teleurstelling scheen deze tekst hun zeer betekenisvol
toe: “Het gezicht zal nog tot een bestemde tijd zijn, dan zal Hij het op het einde voortbrengen,
en niet liegen; zo Hij vertoeft, verbeidt Hem, want Hij zal gewisselik komen, Hij zal niet
achterblijven. . . . De rechtvaardige zal door zijn geloof leven.
268