Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Een van de voornaamste wereldse tijdschriften zegt, doelende op de tegenwoordige
verhouding, waarin degenen, die voorgeven Christenen te zijn; tot de wereld staan:
“Ongemerkt heeft de kerk toegegeven aan de geest van de eeuw, en de vormen van
godsdienstoefening ingericht naar de nieuwerwetse behoeften.” “De kerk bedient zich nu
inderdaad van alles, wat helpen kan om de godsdienst aantrekkelik te maken.” Een schrijver
in de Nieuw-York Independent spreekt over het Methodisme, zoals het tans is, als volgt: “De
scheidslijn tussen het Goddelike en ongodsdienstige is overgegaan in een soort van
halfschaduw, en ijverige mannen aan beide kanten trachten alle onderscheid tussen hun
handelwijzen en genotzucht uit te wissen.” “De populariteit van de godsdienst leidt er zeer
sterk toe om het aantal te doen aangroeien van hen, die zich van de voordelen ervan wensen
te verzekeren, zonder zijn verplichtingen eerlik op zich te nemen.”
Howard Crosby zegt: “Het is een zaak, die de allergrootste bezorgdheid verwekt, dat de
kerk van Christus, zo als wij die aanschouwen, zo weinig beantwoordt aan wat de Heer met
de kerk voorgehad heeft. Juist zoals de Joden vanouds door gemeenzame omgang met de
afgodiese volken hun harten van God lieten afkeren, ... zo laat Jezus’ kerk, door een
bedriegelike verstandhouding met de ongelovige wereld, tans de Goddelike regelen van zijn
innerlik leven varen, geeft zich over aan de verderfelike gewoonten van een Christelike
maatschappij, en maakt gebruik van argumenten en komt tot besluiten, welke aan de
openbaring Gods vreemd zijn, en alle wasdom in genade bepaald tegenhouden.”
In deze vloed van wereldsgezindheid en genotzucht zijn zelfverloochening en
zelfopoffering bijna geheel en al ver-loren gegaan. “Sommigen van de mannen en vrouwen,
die tans in de kracht van hun leven zijn in onze kerken, hebben als kinderen geleerd,
opofferingen te maken, ten einde in staat te zijn om iets voor Christus te geven of te doen.”
Maar “als er nu gelden nodig zijn, . . . moet niemand opgeroepen worden om te geven. O neen!
houdt een bazaar, tableaux,- een nagemaakte gerechtshofzitting, maakt een oudheidkundig
soepee, of geeft iets te eten,— zolang het maar iets is om de mensen genoegen te verschaffen.”
Gouverneur Washburn van Wisconsin verklaarde in zijn jaarlikse boodschap, 9 Jan. 1873:
“Er schijnen bepaald wetten nodig te zijn om de scholen uit te roeien, waar dobbelaars
gemaakt worden. Die scholen bestaan overal. De kerk zelfs (ongetwijfeld zonder het te weten)
helpt somtijds het werk van de duivel aan. Prijskonserten, prijsonder- nemingen, en dobbel
partijtjes, somtijds ten behoeve van godsdienstige of liefdadige, maar dikwels ook voor
minder prijzenswaardige doeleinden, loterijen, prijspaketten, en zo verder, zijn zo vele
manieren om geld te krijgen, waar geen waarde voor gegeven wordt. Er is niets zo
zedebedervend of opwindend, in het biezonder voor jongelieden, als het verkrijgen van geld
of goed zonder arbeid. Daar mensen van fatsoen aan dergelijke kansondernemingen meedoen,
en hun geweten geruststellen met de gedachte, dat het geld voor een goed doel aangewend
wordt, is het niet bevreemdend dat de jonge mensen van de Staat zo dikwels in de gewoonten
vervallen, welke de opwinding van hazardspelen zo goed als zeker moet veroorzaken.”
264