Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
één ziel” waren, en “spraken het Woord Gods met vrijmoedigheid,” en toen “de Heer dageliks
toedeed tot de gemeente, die zalig werden.” Indien het volk, dat God belijdt, het licht wilde
ontvangen, zoals het op hen schijnt uit Zijn Woord, zouden zij tot die eenheid geraken,
waarom Christus bad, en die door de apostel beschreven wordt, als de “enigheid des Geestes
door de band des vredes.” Hij zegt: “Eén lichaam is het, en één Geest, gelijkerwijs gij ook
geroepen zijt tot één, hoop van uw beroeping; één Heer, één geloof, één doop.”
De gezegende ondervindingen, welke zij hadden, die de Adventboodschap aannamen,
waren van deze aard. Ze kwamen uit verschillende kerkgenootschappen, en hun kerke- like
scheidsmuren werden terneder geworpen; tegenstrijdige geloofspunten werden weggedaan;
de onschriftuurlike hoop op een duizendjarig rijk v——r het einde van de tijd werd
opgegeven ; valse denkbeelden aangaande de wederkomst van de Heer werden verbeterd;
trots en gelijkvormigheid aan de wereld werden weggevaagd; verkeerde verstandhoudingen
werden goed gemaakt; harten werden verenigd in de zoetste gemeenschap, en liefde en
vreugde hadden de overhand. Indien deze leer dit deed voor de weinigen, die hem aanamen,
zou hij voor alle hetzelfde gedaan hebben, indien allen hem hadden ontvangen!
Maar de kerken *amen over het algemeen de waarschuwing niet aan. Hun predikanten,
die als “wachters over het huis Israels” de eersten behoorden geweest te zijn, om de tekenen
van Jezus’ wederkomst te onderscheiden, hadden de waarheid niet leren kennen door middel
van de geschriften van de profeten, of de tekenen van de tijden. Terwijl wereldse
verwachtingen en eerzucht de harten vervulden, was de liefde tot God en het vertrouwen op
Zijn Woord ver- koeld; en toen de Advent-leer verkondigd werd, wekte die slechts
vooroordeel en ongeloof op. Dat de boodschap voor het merendeel door leken gepredikt werd,
werd als een bewijsgrond ertegen aangevoerd. Gelijk van ouds werd aan het eenvoudige
getuigenis van Gods woord de vraag tegenovergesteld : “Heeft iemand uit de oversten in Hem
geloofd, of uit de Farizeën?” En ziende welk een moeilike taak het was om de argumenten te
wederleggen, die uit de profetiese tijdperken geput werden, stelden zich velen tegen het
onderzoek van de profetieën, en leerden, dat de profetiese boeken verzegeld waren, en niet
verstaan konden worden.
Scharen van mensen weigerden, in onbepaald vertrouwen op hun leraren, om naar de
waarschuwing te luisteren; en anderen, ofschoon van de waarheid overtuigd, durfden die niet
belijden, opdat ze niet “uit de synagoge geworpen” zouden worden. De boodschap, welke
God gezonden had om de kerk te toetsen en te reinigen, openbaarde maar al te duidelik, hoe
groot het aantal was van hen, die hun harten hadden gesteld op deze wereld in plaats van op
Christus. De banden, die hen aan de aarde kluisterden, waren sterker, dan hetgeen hen tot de
hemel aantrok. Ze verkozen te luisteren naar de stem van de wereldse wijsheid, en keerden
zich af van de boodschap der waarheid, die het hart doorzoekt.
Door de waarschuwing van de eerste engel niet aan te nemen, verwierpen ze de middelen,
door de Hemel tot hun herstel beraamd. Ze verachtten de genadige boodschapper, die het
259