Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Hoofdstuk 21 — Een Waarschuwing Verworpen
Met hot prediken van de leer van de wederkomst des Heren hadden William Miller en zijn
medegenoten als enig doel voor ogen gehad, de mensen op te wekken om zich voor te bereiden
op het oordeel. Ze hadden getracht degenen, die voorgaven godsdienstig te zijn, te doen
ontwaken tot het besef van de ware hoop van de kerk, en van hun behoefte aan een diepere
Christelike ondervinding; en hadden eveneens gepoogd, de onbekeerden hun plicht te doen
beseffen van onmiddellik berouw en bekering tot God. “Ze deden geen pogingen om de
mensen over te halen, zich aan een zekere sekte of godsdienstige partij aan te sluiten. Vandaar
dat ze onder alle partijen en sekten werkten, zonder zich in te laten met hun organisatie of
kerkelike tucht.”
“Bij al hetgeen ik gedaan heb,” zegt Miller, “heb ik nooit de begeerte of gedachte gehad
om enig belang in het leven te roepen, afgescheiden van dat van de bestaande
kerkgenootschappen, of om het ene te bevoordelen ten koste van het andere. Ik dacht allen
van nut te zullen zijn. Aan-nemende, dat alle Christenen zich zouden verheugen in het
vooruitzicht van de wederkomst van Christus, en dat degenen, die het niet met mij eens waren,
hen, die deze leer omhelsden, niet minder zouden liefhebben, kon ik niet inzien, dat er ooit
enige noodzakelikheid bestaan zou voor afzonder- like bijeenkomsten. Mijn enige doel was,
zielen tot God te bekeren; het de wereld aan te zeggen, dat het oordeel na- dert; en er mijn
medemensen toe te bewegen, hun hart z— voor te bereiden, dat ze in staat zouden zijn om
hun God in vrede te ontmoeten. De grote meerderheid van hen, die door mijn arbeid tot
bekering kwamen, verenigden zich met de verschillende bestaande kerken.”
Daar zijn werk ertoe strekte om de kerken op te bouwen, werd het een tijd lang gunstig
aangezien. Maar toen predikanten en godsdienstleiders zich tegen de Advent-leer verklaarden,
en iedere beweging over het onderwerp wensten te onderdrukken, verzetten ze zich er niet
alleen tegen van de kansel, maar ontzegden aan hun leden het voorrecht om pre- dikatieën
over de wederkomst bij te wonen, of zelfs over hun hoop te spreken op de gezellige
bijeenkomsten van de kerk. Dientengevolge verkeerden de gelovigen in een staat van grote
moeite en onzekerheid. Ze hadden hun kerken lief, en wilden zich er niet gaarne van
afscheiden; maar daar ze zagen, dat het getuigenis van Gods woord onderdrukt werd, en hun
het recht werd ontzegd om de profetieën te onderzoeken, gevoelden ze, dat hun trouw aan
God hen verbood, zich te onderwerpen. Zij konden hen, die het getuigenis van Gods woord
trachtten buiten te sluiten, niet beschouwen als de kerk van Christus, “de steunpilaar en het
fondament van de waarheid.” Vandaar dat ze zich gerechtvaardigd achtten om met hun
vroegre betrekking te breken. In de zomer van 1844 trokken er zich ongeveer vijftig duizend
uit de kerken terug.
Omtrent deze tijd werd er een merkbare verandering in de meeste kerken in de Verenigde
Staten waargenomen. Jaren lang reeds was er een trapsgewijs, doch gestadig toenemen in
gelijkvormigheid aan wereldse gebruiken en gewoonten, en een daarmede overeenstemmende
256