Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
tijd van Christus, weigerden velen om zelven het koninkrijk des hemels in te gaan, en
verhinderden hen, die ingingen. Het bloed van die zielen zal van hun handen geëist worden.
De eenvoudigsten en de meest toegewijden in de kerken waren gewoonlik de eersten, die
de boodschap aannamen. Zij, die de Bijbel voor zichzelven onderzochten, konden niet anders
dan het onschriftuurlik karakter van de gewone beschouwingen over de profetieën inzien; en
waar de mensen niet door de invloed van de geestelikheid beheerst werden, waar ze Gods
woord voor zichzelven wilden onderzoeken, daar behoefde de Advent-leer slechts met de
Schriften vergeleken te worden, om het Goddelik gezag ervan aan het licht te brengen.
Velen werden door hun ongelovige broederen vervolgd. Om hun plaats in de kerk te
behouden, stemden sommigen er in toe, over hun verwachtingen te zwijgen; maar anderen
gevoelden, dat hun trouw aan God hen verhinderde om de waarheden, die Hij hun in pand
had gegeven, aldus te verbergen. Niet weinigen werden om geen andere reden van de
gemeenschap van de kerk afgesneden, dan dat ze hun geloof in de wederkomst van Christus
hadden te kennen gegeven. De woorden van de profeet waren zeer kostbaar voor hen, die deze
beproeving van hun geloof moesten verduren: “Uw broederen, die u haten, die u verre
afzonderen, om Mijns Naams wil, zeggen: Dat de Heer heerlik worde! Doch Hij zal
verschijnen tot ulieder vreugde, zij daarentegen zullen beschaamd worden. “
Gods engelen zagen met de diepste belangstelling uit naar het gevolg, dat de
waarschuwing hebben zou. Wanneer er in een kerk een algehele verwerping van de boodschap
plaats vond, keerden de [engelen zich in droefheid af. Toch waren er velen, die nog niet op
de proef waren gesteld betreffende de Advent-waarheid. Velen werden bedrogen door
echtgenoten, ouders, of kinderen, en men maakte hun wijs, dat zelfs naar zulke ketterijen, als
de Adventisten leerden, te luisteren, reeds zonde was. De engelen werden gelast om
zorgvuldig over deze zielen te waken; want er zou van de troon Gods nog een ander licht over
hen schijnen.
Met onuitsprekelik verlangen zagen zij, die de boodschap ontvangen hadden, naar de
komst van hun Heiland uit. De tijd, waarop ze verwachtten Hem te ontmoeten, kwam naderbij.
Met kalme ernst naderden ze die ure. Ze rustten in liefelike gemeenschap met God, een
voorsmaak van de vrede, die hun deel zou worden in het gelukzalig hiernamaals. Niemand,
die deze hoop en dat vertrouwen ondervonden heeft, kan die heerlike uren van afwachting
vergeten. Enige weken v——r deze tijd werden de wereldse zaken grotendeels ter zijde
gesteld. De oprecht gelovigen gingen zorgvuldig iedere gedachte en opwelling van hun hart
na, als lagen ze op hun sterfbed, en zouden ze binnen enkele uren hun ogen sluiten voor de
tonelen van de aarde. Er werden geen “hemelvaartsklederen” gemaakt, maar allen gevoelden
de behoefte aan innerlik getuigenis, dat ze gereed waren om hun Heiland te ontmoeten; hun
witte klederen waren reinheid van ziel,— karakters van de zonde gereinigd door het
zoenbloed van Christus. Was er nog maar onder het volk, dat God belijdt, diezelfde geest van
onderzoek des harten, hetzelfde ernstige, vastgegronde geloof! Hadden zij aangehouden, zich
254