Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Aan William Miller en hen, die met hem werkten, was het gegeven om de waarschuwing
in Amerika te prediken. Dit land werd het middelpunt van de grote Adventbeweging. Hier
was het, dat de voorzegging, in de boodschap van de eerste engel vervat, het meest direkt
vervuld werd. De geschriften van Miller en zijn metgezellen werden naar verafgelegen landen
verzonden. In welk deel van de aarde er ooit zendelingen waren doorgedrongen, daarheen
ging ook de blijde tijding van Christus’ spoedige wederkomst. Wijd en zijd verspreidde zich
de boodschap van het eeuwige evangelie: “Vreest God, en geeft Hem heerlikheid, want de
ure van Zijn oordeel is gekomen.”
Het bewijs uit de profetieën, dat de komst van Christus scheen vast te stellen in de lente
van 1844, maakte een diepe indruk op de harten van de mensen. Terwijl de boodschap van
Staat tot Staat gebracht werd, ontstond er overal grote belangstelling. Velen waren ervan
overtuigd, dat de beweringen, gegrond op de profetiese perioden, juist waren; en, de trots van
hun mening opgevende, namen ze met vreugde de waarheid aan. Sommige predikanten gaven
hun sektariese inzichten en gevoelens op, deden afstand van hun salarissen, verlieten hun
kerken, en sloten zich aan bij hen, die de komst van Jezus verkondigden. Er waren echter
betrekkelik weinig predikanten, die deze tijding wilden aannemen; om welke reden hij
grotendeels aan eenvoudige leken werd toevertrouwd. Boeren verlieten hun boerderijen,
ambachtslieden hun gereedschap, kooplieden hun koopwaren, zij, die ambten bekleedden,
hun betrekkingen; en toch was het aantal arbeiders klein in vergelijking van het werk, dat er
gedaan moest worden. De toestand van een goddeloze kerk en van een wereld, die in het boze
ligt, drukte zwaar op de zielen van de trouwe wachters, en ze verduurden vrijwillig zware
arbeid, ontbering en lijden, om de mensen te kunnen oproepen tot berouw ter zaligheid.
Hoewel door Satan tegengewerkt, ging de arbeid geregeld voort, en werd de Advent-waarheid
door vele duizenden aangenomen.
Overal werd het dringende getuigenis vernomen, waardoor zondaren, zowel wereldlingen
als leden van de kerk, ge-waarschuwd werden, om te ontvlieden aan de toekomende toorn.
Evenals Johannes de Doper, de voorloper van Christus, legden de predikers de bijl aan de
wortel van de boom, en drongen er bij allen op aan, vruchten voort te brengen, de bekering
waardig. Hun onrustwekkende oproeping stond in merkelike tegenstelling tot de
verzekeringen van vrede en veiligheid, die van de populaire kansels werden gehoord; en waar
de boodschap ook gegeven werd, werd het volk erdoor getroffen. Het eenvoudige, direkte
bewijs uit de Schrift, door de Heilige Geest bekrachtigd, had een overtuigende kracht,
waaraan slechts zeer weinigen volkomen weerstand konden bieden. Belijders van de
godsdienst werden uit hun valse gerustheid opgewekt. Ze zagen hun afval, hun
wereldsgezindheid en hun ongeloof, hun trots en hun zelfzucht in. Velen zochten de Heer met
berouw en verootmoediging. De genegenheid tot aardse dingen, die ze zo lang hadden gevoed,
werd nu op de hemel overgedragen. De Geest Gods rustte op hen, en met verzachte en
verootmoedigde harten sloten ze zich aan bij hen, die de kreet deden weerklinken: “Vreest
God, en geeft Hem heerlikheid, want de ure van Zijn oordeel is gekomen.”
251