Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
de vlammen te blussen. Er werd geen gehoor gegeven aan zijn woorden. In hun woede
wierpen de soldaten brandend hout in de vertrekken, die aan de tempel grensden, en slachtten
dan met hun zwaarden in groten getale degenen, die er toevlucht in genomen hadden. Het
bloed vloeide als water van de tempeltrappen. Duizenden en duizenden Joden kwamen om.
Boven het krijgsgedruis uit klonk de kreet: “Ichabod!”, de eer is weggevoerd.
“Het was Titus onmogelik om de woede van de soldaten te keren; hij ging met zijn
officieren naar binnen, en bezag het inwendige van het heilige gebouw. De pracht vervulde
hem met verbazing; en daar de vlammen nog niet tot de heilige plaats waren doorgedrongen,
deed hij nog een laatste poging om die te redden, en vooruit springende, maande hij wederom
de soldaten aan, om de voortgang van de brand te stuiten. Liberalis, een hoofdman over
honderd, trachtte gehoorzaamheid af te dwingen met behulp van zijn staf; maar zelfs het
ontzag voor de keizer week voor de woedende vijandschap tegen de Joden, de wilde
opwinding van de strijd, en de onverzadigbare hoop op plundering. De soldaten zagen alles
rondom zich schitteren van het goud, welks glans verblindde bij het helle licht van de
vlammen; en ze veronderstelden dat er onberekenbare schatten in het heiligdom bewaard
werden. Een soldaat wierp ongemerkt een brandende fakkel tussen de hengsels van de deur,
en het gehele gebouw stond in een ogenblik in vlam. De verblindende rook en het vuur
noodzaakten de officieren, zich terug te trekken, en het statige gebouw werd aan zijn lot
overgelaten.
“Het was een ontroerend schouwspel voor de Romein; wat was het voor de Jood? De
gehele top van de heuvel, die het uitzicht over de stad gaf, gloeide als een vulkaan. Het ene
gebouw na het andere viel in, met ontzetténd gekraak, en werd verzwolgen in de vurige
afgrond. De cederen daken waren vlammende platen gelijk; de vergulde koepels gloeiden als
spitsen van rood licht; de torens van de poorten wierpen grote kolommen van vlammen en
rook op. De omliggende heuvels werden verlicht; men zag donkere groepen van mensen in
vreselike angst de voortgang van de verwoesting aanschouwen ; de muren en hoogten van de
bovenstad waren vol aangezichten, sommige bleek van de angst der wanhoop, terwijl andere
grijnsden van machteloze wraak. Het schreeuwen van de Romeinse soldaten, die heen en weer
liepen, en het gekerm van de opstandelingen, die in de vlammen omkwamen, mengden zich
met het knetteren van de brand en het donderend geluid van de vallende balken. De echo’s
van de bergen herhaalden of weerkaatsten de kreten van het volk op de hoogten; langs alle
muren weerklonken geschrei en klaagtonen; mannen, die stervende waren van de honger,
spanden hun laatste krachten in om een kreet van angst en vertwijfeling uit te stoten.
“De slachting binnen de muren was nog vreseliker dan het schouwspel buiten af. Mannen
en vrouwen, ouden en jongen, opstandelingen en priesters, zij, die vochten en zij, die om
genade smeekten, werden zonder onderscheid in de algemene slachting neergehouwen. Het
getal van de verslagenen was groter dan dat van de moordenaars. De soldaten moesten over
hopen doden klimmen om hun vernielend werk voort te zetten.” Na de verwoesting van de
tempel viel de gehele stad al spoedig in handen van de Romeinen. De Joodse leiders trokken
17