Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
van al de leden van het Kongres, alsook van de bisschop van Virginië, en de geestelikheid en
burgers van Washington. Dezelfde eer werd me bewezen door de leden van de
Goevernementen van Nieuw-Jersey en Penn- sylvanië, in wier tegenwoordigheid ik lezingen
hield over mijn onderzoekingen in Azië, alsmede over de persoonlike regering van Jezus
Christus.”
Dr. Wolff doorreisde de barbaarste landen zonder bescherming van enige Europese
overheid, grote ontbering verdurende, en omringd door talloze gevaren. Hij werd met stokken
geslagen, uitgehongerd, als slaaf verkocht, en drie malen ter dood veroordeeld. Hij werd door
rovers aange- vallen, en kwam somtijds bijna om van dorst. Eens werd hem alles, wat hij
bezat, ontstolen, en moest hij honderden mijlen te voet afleggen door de bergen, terwijl de
sneeuw hem in het aangezicht woei, en zijn naakte voeten verkleumd waren door aanraking
met de bevroren grond.
Toen hij gewaarschuwd werd om niet ongewapend onder wilde en vijandelike stammen
te gaan, verklaarde hij, dat hij “van wapenen voorzien” was,—“gebed, ijver voor Christus, en
vertrouwen op Zijn bijstand.” “Ook ben ik,” zei hij, “voorzien van de liefde tot God en mijn
naaste in mijn hart, en de Bijbel is in mijn hand.” De Hebreeuwse en Engelse Bijbel nam hij
met zich, waar hij ook heenging. Van een van zijn latere reizen zegt hij: “Ik . . . hield de Bijbel
open in mijn hand. Ik gevoelde, dat mijn kracht in dat boek lag, en dat zijn macht me
ondersteunen zou.”
Aldus volhardde hij in zijn arbeid, totdat de tijding van het oordeel aan een groot gedeelte
van de bewoonde aardbol gebracht was. Onder Joden, Turken, Parsen, Hindoes en vele andere
nationaliteiten en rassen verspreidde hij Gods woord in hun verschillende talen, en overal
kondigde hij de naderende regering van de Messias aan. Toen hij door Bokhara reisde, vond
hij dat de leer van de spoedige wederkomst des Heren door een afgelegen en afgezonderd
volk geloofd werd. De Arabieren van Yemen, zegt hij, “hebben een boek, ‘Seera’ genoemd,
waarin de wederkomst van Christus en Zijn heerschappij in heerlikheid wordt aange- kondigd,
en ze verwachten, dat er grote gebeurtenissen zullen plaats hebben in het jaar 1840.” “In
Yemen . . . bracht ik zes dagen bij de Rechabieten door. Ze drinken geen wijn, planten geen
wijngaarden, zaaien geen zaad, wonen in tenten, en gedenken aan de woorden van Jonadab,
de zoon van Rcoliab; en bij hen vond ik kinderen Israëls, van de stam van Dan . . . die, tezamen
met de kinderen van Rechab, de spoedige komst van de Messias op de wolken des hemels
ver-wachten.”
Een andere zendeling bevond, dat er een gelijksoortig geloof bestond in Tartarije. Een
Tartaars priester vroeg aan de zendeling, wanneer Christus voor de tweede maal komen zou.
Toen de zendeling zei, dat hij daar niets van wist, scheen de priester zeer verwonderd over
zulk een onwetendheid van iemand, die voorgaf, de Bijbel te onderwijzen, en zei, dat hij op
grond van de profetieën geloofde, dat Christus ongeveer in 1844 zou komen.
246