Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Zulk een boodschap is in de vervlogen tijden nooit gepredikt. Paulus, zoals we gezien
hebben, predikte hem niet; hij wees zijn broederen op de toekomst, die toen nog ver in het
verschiet lag, als de tijd voor de wederkomst des Heren. De Hervormers verkondigden hem
niet. Martijn Luther plaatste het oordeel ongeveer drie honderd jaren in de toekomst, van zijn
tijd af gerekend. Maar sinds 1798 zijn de zegelen van het boek van Daniël afgenomen, de
kennis van de profetieën is toegenomen, en velen hebben de plechtige boodschap verkondigd,
dat het oordeel nabij is.
Gelijk de grote Hervorming van de zestiende eeuw, zo werd ook de Adventbeweging in
verschillende landen van de Christenwereld op dezelfde tijd waargenomen. Zowel in Europa
als in Amerika werden er mannen van geloof en gebed toe geleid om de profetieën te
bestuderen, en, wat in het bezielde woord opgetekend staat naspeurende, vonden ze
overtuigend bewijs, dat het einde van alle dingen (1Dan. 12:4. ; 2 Thess. 2:3). op handen was.
In verschillende landen waren er afgezonderde groepen Christenen, die er geheel en al door
onderzoek van de Schriften alleen toe gekomen waren om te geloven, dat de wederkomst van
de Heiland nabij was.
In 1821, drie jaren nadat Miller tot zijn verklaring van de profetieën gekomen was, welke
op de tijd van het oordeel heen- wijzen, begon Dr. Joseph Wolff,“de zendeling voor de wereld,”
de naderende wederkomst des Heren te verkondigen. Wolff was in Duitschland geboren en
van Joodse afkomst, daar zijn vader een Joods rabbijn was. Op zeer jeugdige leeftijd werd hij
van de waarheid van de Christelike godsdienst overtuigd. Bezield met een werkzame en
onderzoekende geest, had hij altijd gretig geluisterd naar de gesprekken, die er in het huis van
zijn vader gevoerd werden, wanneer vrome Joden zich daar dagelijks verzamelden om te
spreken over de hoop en verwachting van hun volk, de heerlikheid van de Messias, die te
komen stond, en de herstelling van Israël. De knaap vroeg eens, toen hij Jezus van Nazareth
hoorde noemen, wie die persoon was. “Een Jood van zeer grote talenten,” was het antwoord;
“maar omdat hij voorgaf de Messias te zijn, veroordeelde de Joodse rechtbank Hem ter dood.”
“Waarom dan,” antwoordde de vrager, “werd Jeruzalem verwoest? en waarom zijn wij in
ballingschap?” “Helaas, helaas!” antwoordde de vader, “omdat de Joden de profeten
vermoord hebben.” De ge dachte kwam onmiddellik bij het kind op: “Misschien was Jezus
van Nazareth ook een profeet, en hebben de Joden Hem gedood, ofschoon Hij onschuldig
was.” Dit gevoel was z— sterk, dat hoewel hem verboden was, ooit een Christelike kerk
binnen te gaan, hij er dikwels buiten bleef staan om naar de prediking te luisteren.
Toen hij pas zeven jaar oud was, pochte hij eens tegen een oude Christelike buurman over
de toekomstige zegepraal van Israël bij de komst van de Messias; waarop de oude man
vriendelik zei: “Lieve jongen, ik zal u zeggen, wie de ware Messias was: Hij was Jezus van
Nazareth, . . . die uw voorvaderen gekruist hebben, gelijk ze de profeten in de oude tijd hebben
gedood. Ga naar huis en lees het drie en vijftigste hoofdstuk van Jesaja, en ge zult er van
overtuigd worden, dat Jezus Christus de Zoon van God is.” De overtuiging hiervan maakte
zich onmiddellik van hem meester. Hij ging naar huis en las het hoofdstuk na, zich
243