Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
stad: “De handen van de barmhartige vrouwen hebben haar kinderen gekookt; ze zijn haar tot
spijze geworden in de verbreking van de dochter mijns volks.” Wederom werd de
waarschuwende profetie vervuld, die veertien eeuwen tevoren gegeven was: “Aangaande de
tedere en wellustige vrouw onder u, die niet verzocht heeft haar voetzool op de aarde te zetten,
omdat ze zich wellustig en teder hield; haar oog zal kwaad zijn tegen de man van haar schoot,
en tegen haar zoon en tegen haar dochter; ... en tegen haar zonen, die ze gebaard zal hebben;
want ze zal hen eten in het verborgene, vermits gebrek van alles; in de belegering en in de
benauwing waarmede uw vijand u zal benauwen in uw poorten.”
De Romeinse hoofden trachtten de Joden schrik aan te jagen, en hen op die wijze te
dwingen, zich over te geven. De gevangenen, welke zich verzetten, nadat ze gevat waren,
werden v——r de stadsmuur gegeseld, gepijnigd, en gekruisigd. Honderden werden er
dageliks op die wijze ter dood gebracht, en het vreselike werk hield aan, totdat in het dal van
Josafat en op Golgotha het aantal kruisen z— groot was, dat er bijna geen plaats was om er
zich tussen te bewegen. Z— vreselik werd dat ergerlike woord bezocht, dat v——r Pilatus’
rechterstoel uitgesproken was: “Zijn bloed kome over ons, en over onze kinderen.”
Titus zou gaarne aan dit verschrikkelike toneel een einde gemaakt, en Jeruzalem alzo de
volle mate van haar doem be-spaard hebben. Zijn ziel vervulde zich met afschuw, wanneer
hij de lichamen van de doden op hopen in de valleien zag liggen. Als iemand in vervoering
blikte hij van de top van de Olijfberg op de prachtige tempel neer, en gaf bevel dat er geen
steen van zou aangeraakt worden. Alvorens te trachten zich van deze sterkte meester te maken,
deed hij een ernstig beroep op de Joodse hoofden, dat ze hem niet dwingen zouden, de heilige
plaats met bloed te verontreinigen. Indien ze uit wilden treden, en op een andere plaats vechten,
zou geen Romein de heiligheid van de tempel schenden. Josephus zelf smeekte hen op hoogst
welsprekende wijze, zich over te geven, om zichzelven, hun stad, en hun plaats van
aanbidding te redden. Maar zijn woorden werden met bittere vloeken beantwoord. Men schoot
pijlen op hem af, terwijl hij, hun laatste aardse bemiddelaar, met hen stond te pleiten. De
Joden hadden zelfs niet op het smeken van Gods Zoon geacht, en nu maakten verwijt en
smeking hen slechts vaster besloten, om tot het laatst toe vol te houden. Tevergeefs waren de
pogingen van Titus om de tempel te redden; Één, groter dan hij, had verklaard, dat er niet één
steen op de andere steen zou gelaten worden.
De blinde hardnekkigheid van de Joodse leiders, en de verachtelike misdaden, die binnen
de belegerde stad gepleegd werden, wekten de afschuw en verontwaardiging van de
Romeinen op, en Titus besloot ten laatste om de tempel te bestormen en in te nemen. Hij nam
zich echter voor, dat de tempel, indien mogelik, voor verwoesting bewaard zou blijven. Maar
er werd niet gelet op Zijn bevelen. Nadat hij zich ‘s nachts in zijn tent teruggetrokken had,
vielen de Joden, een uitval uit de tempel doende, de soldaten buiten aan. In de strijd werd er
door een soldaat een brandende fakkel door een opening in het portaal geworpen, en
onmiddellik geraakten de met cederhout betimmerde vertrekken in lichte laaie vlam. Titus
spoedde zich naar de plaats, gevolgd door zijn generaals en hoofdlieden, en beval de soldaten
16