Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
ander schepsel” hen zou kunnen scheiden van “de liefde Gods, welke is in Christus Jezus,
onze Heer.” “In dit alles,” zeiden ze, “zijn we meer dan overwinnaars, door Hem, Die ons
heeft liefgehad.” “Het woord des Heren bestaat in eeuwigheid.” En “wie is het, die verdoemt?
Christus is het, Die gestorven is: ja, wat meer is, Die ook opgewekt is, Die ook ter rechterhand
Gods is, Die ook voor ons bidt.”
De Heer zegt: “Mijn volk zal niet beschaamd worden tot in eeuwigheid.” “Des avonds
vernacht het geween, maar des morgens is er gejuich.” Toen deze discipelen de Heiland op
Zijn opstandingsdag ontmoetten, en hun harten in hen brandden; toen ze naar Zijn woorden
luisterden; toen ze Zijn hoofd, Zijn handen en voeten aanschouwden, die voor hen verwond
waren; toen Jezus hen v——r Zijn hemelvaart buiten leidde tot aan Bethanië, en Zijn handen
opheffende hen zegende, en hun gelastte: “Gaat heen in de gehele wereld, predikt het
evangelie,” erbij voegende: “Ziet, Ik ben met ulieden al de dagen;” toen op de Pinksterdag
de beloofde Trooster nederdaalde, en de kracht uit de hoge gegeven werd, en de zielen van de
gelovigen trilden van de bewuste tegenwoordigheid van hun opgevaren Heer,— zouden ze
toen, zelfs toen, schoon hun pad als het Zijne door opofferingen en martelaarschap heen
voerde, de bediening van het evangelie van Zijn genade, met de “kroon der gerechtigheid,”
die ze ontvangen zullen bij Zijn wederkomst, hebben willen ruilen voor de heerlikheid van
een aardse troon, welke hun hoop uitmaakte, toen ze in het eerst Zijn volgelingen werden?
Hij, Die “machtig is meer dan overvloediglik te doen boven al wat we bidden of denken,” had
hun met de gemeenschap aan Zijn lijden deelname aan Zijn vreugde geschonken,— de
blijdschap van “vele kinderen tot de heerlikheid te leiden,” een onuitsprekelik genot, “een
zeer uitnemend gewicht der heerlikheid,” waartegen, zegt Paulus, “onze lichte verdrukking,
die zeer haast voorbijgaat,” “niet te waarderen is.”
De ondervinding van de discipelen, die het “evangelie van het koninkrijk predikten” bij
de eerste komst van Christus, vindt zijn tegenbeeld in de ondervinding van hen, die Zijn
wederkomst verkondigden. Evenals de discipelen uitgingen om te prediken: “De tijd is
vervuld, het koninkrijk Gods is nabij gekomen,” evenzo verkondigde Miller en zijn
medegenoten, dat het langste en laatste profetiese tijdperk, waarvan in de Bijbel gesproken
wordt, bijna verstreken was, dat het oordeel naderde, en het eeuwige koninkrijk op het punt
stond van opgericht te worden. De prediking van de discipelen was, wat de tijd betrof, gegrond
op de zeventig weken van Daniël 9. De boodschap, door Miller en zijn medegenoten gegeven,
kondigde het einde van de 2300 dagen van Dan. 8: 14 aan, waarvan de zeventig weken een
deel uitmaken. De prediking van beide die en dezen grondde zich op de vervulling van een
verschillend gedeelte van hetzelfde profetiese tijdperk.
Evenals de eerste discipelen verstonden William Miller en de zijnen zelven niet volkomen
de betekenis van de boodschap, die ze overbrachten. Dwalingen, die lange tijd in de kerk
bestaan hadden, verhinderden hen, tot een juiste uitleg van een belangrijk punt in de profetie
te geraken. Daarom moesten ze, wegens een verkeerde opvatting van de betekenis ervan, een
teleurstelling ondergaan, ofschoon ze de boodschap verkondigden, die God hun had
239