Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
En deze dwalingen hadden tot gevolg de beproeving — zwaar, maar nodig — die God
over hen toeliet, om hen terecht te brengen. Ofschoon de discipelen de betekenis van hun
boodschap misverstaan hadden, en tekort waren geschoten in de verwezenliking van hun
verwachtingen, hadden ze toch de waarschuwing gepredikt, die God hun gegeven had, en de
Heer wilde hun geloof belonen, en hun gehoorzaamheid eren. Aan hen zou het werk
toevertrouwd worden om aan alle volken de eerste tijding te brengen van het heerlike
evangelie van hun verrezen Heer. En om hen op dit werk voor te bereiden, werd de
ondervinding, die hun zo bitter toescheen, over hen beschikt.
Na Zijn opstanding verscheen Jezus aan Zijn discipelen op weg naar Emmaus, en
“begonnen hebbende met Mozes en van al de profeten, legde Hij hun uit in al de Schriften,
hetgeen van Hemgeschreven was.” De harten van de discipelen werden bewogen. Hun geloof
werd weder aangewakkerd. Ze werden “wedergeboren tot een levende hoop,” zelfs voordat
Jezus zich aan hen geopenbaard had. Zijn doel was, hun verstand te verlichten, en hun geloof
te vestigen op het “vaste woord van de profetie.” Hij wilde, dat de waarheid vaste wortel zou
schieten in hun harten, niet alleen omdat die door Zijn persoonlik getuigenis werd gestaafd,
maar om het ongetwijfeld bewijs, dat door de beelden en voorafschaduwingen van de typiese
wet, en door de profetieën van het Oude Testament gegeven werd. Het was nodig voor de
volgelingen van Christus, een geloof te hebben, waar ze rekenschap van geven konden, niet
alleen in hun eigen belang, maar opdat ze de kennis van Christus aan de wereld zouden kunnen
brengen. En als de allereerste schrede in het mededelen van deze kennis, wees Jezus Zijn
discipelen op “Mozes en de profeten.” Dit was het getuigenis, dat door de verrezen Heiland
over de waarde en belangrijkheid van de geschriften van het Oude Testament gegeven werd.
Welk een verandering werd er in de harten van de discipelen gewrocht, toen ze hun
Meester wederom in het geliefde aangezicht blikten! In vollere en hogere zin dan ooit tevoren
hadden ze “Die gevonden, van welke Mozes in de wet geschreven heeft, en de profeten.” De
onzekerheid, de zielsangst, de wanhoop maakten plaats voor volkomen zekerheid, en een
onbewolkt geloof. Was het een wonder dat ze na Zijn hemelvaart “alle tijd in de tempel waren,
lovende en dankende God?” Het volk, dat slechts kennis droeg van de smadelike dood van de
Heiland, verwachtte, op hun gelaat de uitdrukking van verdriet, ontsteltenis en nederlaag te
bespeuren; maar ze lazen er blijdschap en triomf. Welk een voorbereiding hadden deze
discipelen ontvangen voor het werk, dat v——r hen lag! Ze waren door de bitterste
beproeving heengegaan, die hun met mogelikheid had kunnen treffen, en hadden gezien, hoe
Gods woord, toen alles voor het menselik oog geheel en al verloren had geschenen,
zegevierend bewaarheid was geworden.
Wat kon van nu aan hun geloof schokken, of de gloed van hun liefde verkoelen? In het
grievendst verdriet hadden ze “een sterke vertroosting,” en een hoop, als “een anker van de
ziel, hetwelk zeker en vast is.” Ze waren getuigen geweest van de wijsheid en de kracht Gods,
en waren “verzekerd, dat noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch
machten, noch tegenwoordige, noch toekomende dingen, noch hoogte, noch diepte, noch enig
238