Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Alzo ook betekent de troon der heerlikheid het koninkrijk der heerlikheid, en op dit
koninkrijk wordt gedoeld in de woorden van de Heiland: “Wanneer de Zoon des mensen
komen zal in Zijn heerlikheid, en al de heilige engelen met Hem, dan zal Hij zitten op de troon
van Zijn heerlikheid; en v——r Hem zullen al de volken vergaderd worden.” Dit koninkrijk
is nog in de toekomst. Het zal niet gesticht worden v——r de wederkomst van Christus.
Het koninkrijk der genade werd onmiddellik na de val van de mens opgericht, toen er een
plan werd beraamd voor de verlossing van het zondige geslacht. Het bestond toen in het
voornemen en door de belofte Gods; en door het geloof kon de mens er onderdaan van worden.
Toch werd het niet wezenlik bevestigd, voordat Christus gestorven was. Zelfs nadat Hij Zijn
aardse bediening op zich genomen had, zou de Heiland, uitgeput door de hardnekkigheid en
ondankbaarheid van de mensen, zich van het offer op Golgotha terug hebben kunnen trekken.
In Gethsemané trilde de bittere beker in Zijn hand. Zelfs toen nog had Hij zich het bloedzweet
van het voorhoofd kunnen wissen, en het schuldig mensegeslacht kunnen laten omkomen in
zijn goddeloosheid. Had Hij dit gedaan, er had geen verlossing kunnen zijn voor de gevallen
mensheid. Maar toen de Heiland Zijn leven aflegde, en met Zijn laatste ademtocht uitriep:
“Het is volbracht,” toen was de uitvoering van het verlossingsplan verzekerd. De belofte van
de zaligheid, aan het zondige paar in Eden gegeven, was bekrachtigd. Het koninkrijk der
genade, dat tevoren bestaan had door de belofte Gods, werd toen bevestigd.
Aldus gaf de dood van Christus — juist die gebeurtenis, welke de discipelen hadden
beschouwd als de eindelike vernietiging van hun hoop — hun voor eeuwig de verzekering
ervan. Terwijl hij hun een wrede teleurstelling berokkende, was hij het grootste bewijs, dat
hun geloof zich niet had vergist. De gebeurtenis, die hen met rouw en wanhoop had vervuld,
was dezelfde, die een deur der hope opende voor ieder kind van Adam, en die het middelpunt
vormde van het toekomstige leven en de eeuwige gelukzaligheid van al Gods getrouwen in
alle eeuwen.
Voornemens van oneindige barmhartigheid bereikten hun vervulling door de teleurstelling
van de discipelen. Terwijl hun harten zich gewonnen gaven voor de Goddelike genade en de
kracht van de leer van Hem, Die “sprak, gelijk nooit een mens gesproken had,” was toch nog
met het reine goud van hun liefde tot Jezus, het lage allooi van wereldse trots en zelfzuchtige
eerzucht vermengd. Zelfs in de zaal, waar het pascha genuttigd werd, in die plechtige ure,
toen hun Meester reeds de schaduwen van Gethsemané binnentrad, was er “twisting onder
hen, wie van hen de meeste zou zijn.” Hun visioen was vol van de troon, de kroon, en de
heerlikheid, terwijl onmiddellik v——r hen lagen de vernedering en zielsangst van de hof, de
gerichtszaal, het kruis van Golgotha. Het was de trots van hun hart, hun dorst naar wereldse
heerlikheid, welke er hen toe gebracht had, zo hardnekkig te hangen aan de valse leer van hun
tijd, en de woorden van de Heiland over het hoffd te zien, die zo duidelik de ware aard van
Zijn koninkrijk aantoonden, en op Zijn zielsangst en dood wezen.
237