Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
“Zijn woord was met macht.” De harten van Zijn hoorders hadden getuigd, dat het uit de
Hemel was. Het Woord en de Geest Gods staafden de Goddelike opdracht van Zijn Zoon. De
discipelen hingen nog met onverflauwde genegenheid aan hun geliefde Meester. En toch
waren hun harten in onzekerheid en twijfel gehuld. In hun zielsangst herinnerden ze zich toen
niet de woorden van Christus, die heenwezen op Zijn lijden en sterven. Indien Jezus van
Nazareth de ware Messias geweest was, zouden zijn dan aldus in droefheid en teleurstelling
gedompeld zijn? Dit was de vraag, die hun zielen teisterde, terwijl de Heiland in het graf lag,
al de hopeloze uren van die Sabbat, die er verliepen tussen Zijn dood en Zijn opstanding.
Ofschoon deze volgelingen van Jezus in een donkere nacht van droefenis gehuld lagen,
waren ze toch niet verlaten. De profeet zegt: “Wanneer ik in duisternis zal gezeten zijn, zal
de Heer me een licht zijn. . . . Hij zal me uitbrengen aan het licht, ik zal mijn lust zien aan
Zijn gerechtigheid.„ “Ook verduistert de duisternis voor U niet; maar de nacht licht als de dag,
de duisternis is als het licht.” God heeft gesproken: “Voor de oprechten gaat het licht op in de
duister-nis.” “Ik zal de blinden leiden door de weg, die ze niet geweten hebben; Ik zal ze
doen treden door de paden, die ze niet geweten hebben. Ik zal de duisternis voor hun
aangezicht tot licht maken, en het kromme tot recht. Deze dingen zal Ik hun doen, en Ik zal
hen niet verlaten.”
De aankondiging, die door de discipelen in de naam des Heren was geschied, was in alle
biezonderheden juist, en de gebeurtenissen, waarop hij heen wees, grepen toen juist plaats.
“De tijd is vervuld, het koninkrijk Gods in nabij gekomen,” was hun boodschap geweest. Aan
het einde van “de tijd”— de negen en zestig weken van Daniël 9, die zich zouden uit-strekken
tot de Messias, “de Gezalfde”—had Christus de zalving van de Geest ontvangen na Zijn doop
door Johannes in de Jordaan. En het “koninkrijk Gods”, hetwelk ze verklaard hadden nabij te
zijn, werd door de dood van Christus opgericht. Dit rijk was niet, zoals ze geleerd hadden te
geloven, een aards koninkrijk. Ook was het niet dat toekomstige, onverderfelike koninkrijk,
dat gesticht zal worden, wanneer “het rijk en de heerschappij, en de grootheid van de
koninkrijken onder de ganse hemel zal gegeven worden aan bet volk van de heiligen van de
hoge plaatsen;” dat eeuwige koninkrijk, waarin “alle heerschappijen Hem zullen eren en
gehoorzamen.”
De uitdrukking “koninkrijk Gods,” zoals die in de Bijbel gebezigd wordt, wordt gebruikt
om zowel het koninkrijk der genade als het koninkrijk der heerlikheid aan te duiden. Het
koninkrijk der genade wordt door Paulus in de brief aan de Hebreeën beschreven. Na op
Christus, de barmhartige Middelaar, gewezen te hebben, “die medelijden heeft met onze
zwakheden,” zegt de apostel: “Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot de troon der
genade, opdat we barmhartigheid mogen verkrijgen en genade vinden.” De troon der genade
stelt het koninkrijk der genade voor; want het bestaan van een troon veronderstelt ook het
bestaan van een koninkrijk. In vele van Zijn gelijkenissen gebruikt Christus de uitdrukking
“het koninkrijk der hemelen,” om het werk van de Goddelike genade op de harten van de
mensen aan te duiden.
236