Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
En waarom waren de leer en de prediking van Christus’ wederkomst zo weinig welkom
aan de kerken? Terwijl de komst des Heren ellende en verwoesting betekent voor de
goddelozen, brengt die aan de rechtvaardigen volle vreugde en hoop. Deze grote waarheid is
door alle tijden heen de vertroosting van Gods getrouwen geweest; waarom is hij dan evenals
de Bron ervan, “een steen des aanstoots en een rots der ergernis” geworden voor het volk, dat
Hem belijdt? Het was onze Heer zelf, die Zijn discipelen beloofde: “Wanneer Ik zal
heengegaan zijn, en u plaats zal bereid hebben, zo kome Ik weder, en zal u tot Mij nemen.”
Het was de medelijdende Heiland, die, de verlatenheid en het verdriet van Zijn volgelingen
vooruit aanschouwende, engelen afzond om hen te troosten met de verzekering, dat Hij in
persoon weder zou komen, gelijk Hij naar de hemel opgevaren was. Terwijl de discipelen
naar de hemel opzagen om een laatste blik te werpen op Hem, die ze liefhadden, werd hun
aandacht getrokken door de woorden: “Gij, Galilese mannen! wat staat ge en ziet op naar de
hemel? Deze Jezus, die van u opgenomen is in de hemel, zal alzo komen, gelijkerwijs ge Hem
naar de hemel hebt zien heenvaren.” Hun hoop werd verlevendigd door de boodschap van de
engel. De discipelen “keerden weder naar Jeruzalem met grote blijdschap, en waren allen tijd
in de tempel lovende en dankende God.” Ze verheugden zich, niet omdat Jezus van hen
gescheiden was, en zij achtergelaten waren om te kampen tegen de beproevingen en
verleidingen van de wereld, maar over de verzekering van de engel, dat Hij wederkomen zou.
De verkondiging van de wederkomst van Christus behoorde nu, evenals toen het bericht
door de engelen aan de herders van Bethlehem gebracht werd, een tijding van grote blijdschap
te zijn. Zij, die de Heiland waarlik liefhebben, kunnen niet anders dan met vreugde de
aankondiging begroeten, op het woord van God gegrond, dat Hij, Die het middelpunt is van
hun hoop op het eeuwige leven, wederkomen zal, niet om beledigd, veracht, en verworpen te
worden, gelijk bij Zijn eerste komst, maar met macht en heerlikheid, om Zijn volk te verlossen.
Zij, die de Heiland niet liefhebben, wensen, dat Hij wegblijven zal; en er kan geen beslissender
bewijs zijn, dat de kerken zich van God hebben afgekeerd, dan de verbittering en vijandschap,
opgewekt door deze boodschap, welke hun uit de hemel toegezonden werd.
Zij, die de Advent-leer aannamen, ontwaakten tot het besef van de noodzakelikheid van
berouw en verootmoediging voor God. Velen hadden lange tijd gewankeld tussen Christus en
de wereld; nu gevoelden ze, dat het tijd was om tot een beslissing te komen. “De zaken der
eeuwigheid namen voor hen een ongewoon werkelike gestalte aan. Ze gevoelden zich dichter
bij de Hemel, en zagen, dat ze schuldig stonden voor God.” Christenen werden opgewekt tot
een nieuw geestelik leven. Ze kwamen tot het bewustzijn, dat de tijd kort was, en dat, wat ze
voor hun medemensen wensten te doen, spoedig gedaan moest worden. De aarde trad op de
achtergrond, de eeuwigheid scheen zich voor hen te openen; en men gevoelde, dat de ziel,
met al wat betrekking heeft op het eeuwig wel of wee, boven al het tijdelike stond. Gods Geest
rustte op hen, en gaf kracht aan het ernstige beroep, dat ze op hun broederen zowel als op
zondaren deden, om zich voor te bereiden op de dag Gods. Het stille getuigenis van hun
dageliks leven was een gedurige bestraffing voor vormelike en ontoegewijde leden van de
231