Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
onverschilligen en goddelozen, aangemoedigd door de houding van de predikanten, namen
de toevlucht tot ergerlike scheldnamen, en tot lage en lasterlike scherts, en trachtten op die
wijze hem en zijn werk in verachting te brengen. De grijsaard, die een tehuis vol gemakken
vaarwel gezegd had om op eigen kosten van stad tot stad, van dorp tot dorp te reizen, zonder
ophouden zwoegende om de ernstige waarschuwing aan de wereld te brengen, dat het oordeel
nabij was, werd spottend beschuldigd van een dweper, een leugenaar, een bedriegelike schurk
te zijn.
De spot, leugen en beschuldigingen, die men hem naar het hoofd slingerde, lokten
verontwaardiging en tegenwerpingen uit, zelfs van de wereldlike pers. “Een onderwerp van
zulk een overweldigende majesteit en zulke vreselike gevolgen” met lichtvaardigheid of spot
te behandelen, werd door wereld- lingen verklaard, “niet alleen spelen te zijn met de
gevoelens van de voorstanders ervan,” maar te “spotten met de oordeelsdag, Godzelf te honen,
en de verschrikkingen van het gericht klein te achten.”
De aanhitser tot alle kwaad trachtte niet alleen, de invloed van de Adventboodschap tegen
te werken, maar ook de bood-schapper zelf te verdoen. Miller paste de waarheid van de Schrift
op praktiese wijze toe op de harten van zijn hoorders, berispte hen over hun zonden, en
verontrustte hen in hun zelfgenoegzaamheid; en zijn eenvoudige en snijdende woorden
wekten hun vijandschap op. De tegenstand, die leden van de kerken tegen zijn boodschap aan
de dag legden, gaf aan de lagere klassen moed om met meer driestheid te handelen: en
vijanden beraamden een plan, om hem van het leven te beroven bij het verlaten van een zekere
plaats van samenkomst. Maar er waren heilige engelen in het gedrang, en een van hen, in de
vorm van een jonge man, nam deze dienstknecht des Heren bij de arm, en voerde hem in
veiligheid buiten het bereik van het verwoede gepeupel. Zijn werk was nog niet voltooid, en
Satan en zijn bondgenoten werden in hun aanslag teleurgesteld.
Niettegenstaande alle tegenstand groeide de belangstelling in de Adventbeweging aan.
Van twintigtallen en honderden waren de gemeenten opgegaan tot even zoveel duizenden. De
verschillende kerken breidden zich ver uit, maar na enige tijd openbaarde de geest van
tegenstand zich zelfs tegen deze bekeerlingen, en namen de kerken stappen om hen, die
Millers inzichten hadden aangenomen, aan de kerkelike tucht te onderwerpen. Deze
handelwijze lokte een antwoord van zijn pen uit, waarin hij in een aanspraak tot de Christenen
van alle kerkgenootschappen erop aandrong, dat, indien zijn leer vals was, men hem zijn
dwaling uit de Schrift zou aantonen. “Wat hebben we geloofd,” zei hij, “dat ons niet bevolen
is te geloven door het woord van God, hetwelk gijzelven toegeeft, de regel en de enige regel
te zijn van ons geloof en onze wandel? Wat hebben we gedaan, dat zulke heftige
beschuldigingen ons treffen van de zijde van kansel en pers, en waardoor gij het recht zoudt
hebben om ons (Adventisten) van uw kerken en gemeenschap uit te sluiten?” “Indien we het
mis hebben, weest dan zo goed, en wijst ons aan, waar de fout ligt. Toont ons uit Gods woord
onze dwaling; we hebben spot genoeg geleden; dat kan ons nimmer overtuigen, dat we
229