Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Kon- stantinopel verwacht mag worden te worden verbroken. En ik geloof, dat dit bevonden
zal worden het geval te zijn.”
Juist op de aangegeven tijd nam Turkije door zijn afgezanten de bescherming van de
verbonden machten van Europa aan, en stelde zich op die wijze onder het beheer van
Christelike volken. De gebeurtenis was een nauwkeurige vervulling van de voorspelling.1
Toen het bekend werd, kwamen er scharen tot overtuiging van de juistheid van de grondregels
van de profetiese verklaring, die door Miller en zijn metgezellen aangenomen was, en ontving
de Adventbeweging een krachtige stoot. Geleerde en hooggeplaatste mannen verenigden zich
met Miller tot het prediken en publiceren van zijn inzichten, en van 1840 tot 1844 breidde het
werk zich met snelheid uit.
William Miller had een sterk verstand, door zich met de Bron der wijsheid te verbinden.
Hij was een man van grote rechtschapenheid, die overal eerbied en hoogachting moest
inboezemen, waar karakteradel en zedelike voortreffelikheid op prijs werden gesteld. De ware
vriendelikheid van hart aan Christelike eenvoud en zelfbeheersing parende, was hij
voorkomend en minzaam jegens allen, gereed om naar de meningen van anderen te luisteren,
en hun bewijsgronden te overwegen. Zonder hartstocht of opwinding toetste hij alle theorieën
en leerstellingen aan Gods woord; en zijn gezonde redenering en degelike kennis van de
Schrift stelden hem in staat om dwaling te wederleggen en de leugen aan het licht te brengen.
Toch kon hij zijn werk niet voortzetten zonder bittere tegenstand. Evenals het geval was
met de vroegere hervormers, werden de waarheden, die hij aan het licht bracht, door de
volkspredikers niet gunstig ontvangen. Daar deze hun stelling niet konden handhaven volgens
de Schrift, werden ze ertoe gedreven, hun toevlucht te nemen tot gezegden en leerstellingen
van mensen, en de overleveringen van de kerkvaders. Maar het woord Gods was het enige
getuigenis, dat door de predikers van de Advent-waarheid werd aanvaard. “De Bijbel, en de
Bijbel alleen,” was hun wachtwoord. Het gemis aan bewijs uit de Schrift aan de zijde van de
tegenstanders werd door spot en hoon goed gemaakt. Tijd, middelen en talenten werden
gebruikt om diegenen te bekladden, wier enige zonde was, dat ze met vreugde uitzagen naar
de wederkomst van hun Heer, heilig trachtten te leven, en anderen vermaanden om zich voor
te bereiden op Zijn verschijning.
Ernstig waren de pogingen, die aangewend werden om de harten van het volk van het punt
van de wederkomst af te trekken. Het bestuderen van de profetieën betreffende de wederkomst
van Christus en het einde van de wereld werd voorgesteld als een zonde, iets waarover de
mensen zich behoorden te schamen. Aldus ondermijnden de populaire geesteliken het geloof
in Gods woord. Hun leer bracht de mensen tot ongeloof, en velen voelden zich vrij om in hun
eigen goddeloze wellust te wandelen. En dit kwaad werd dan door hen, die het gesticht hadden,
aan de Adventisten ten laste gelegd.
Terwijl hij volle zalen van verstandige en aandachtige hoorders trok, werd Millers naam
zelden door de godsdienstige pers genoemd, dan bij wijze van spot of hoon. De
228