Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
toe gebracht om de bewijzen, op welke de overtuiging berustte, waartoe hij gekomen was,
nog eenmaal na te gaan, en elk bezwaar, dat zich aan zijn geest voordeed, zorgvuldig te
overwegen. Hij bevond, dat alle bezwaren voor het licht van Gods woord verdwenen als
nevelen voor de stralen van de zon. Vijf jaren op die wijze doorgebracht, gaven hem de volle
overtuiging van de juistheid van zijn stelling.
En nu drong zich de verplichting van aan anderen bekend te maken wat hij geloofde, en
zo duidelik in de Schrift geleerd werd, met vernieuwde kracht aan hem op. “Terwijl ik mijn
werk deed,” zei hij, “klonk het me onophoudelik in de oren: ‘Ga, maak aan de wereld het
gevaar bekend, waarin hij verkeert.’ Deze tekst kwam me gedurig voor de geest: ‘Als ik tot
de goddeloze zeg: O goddeloze, gij zult de dood sterven! en gij spreekt niet, om de goddeloze
van zijn weg af te manen: die goddeloze zal in zijn ongerechtigheid sterven, maar zijn bloed
zal ik van uw hand eisen. Maar als ge de goddeloze van zijn weg afmaant, dat hij zich van die
bekere, en hij zich van zijn weg niet bekeert: zo zal hij in zijn ongerechtigheid sterven, maar
gij hebt uw ziel bevrijd.’ Ik gevoelde, dat wanneer de goddelozen krachtdadig konden gewaarschuwd
worden, menigten van hen berouw zouden hebben; en dat, indien ze niet
gewaarschuwd werden, hun bloed van mijn hand zou kunnen worden geëist.”
Hij begon in eigen kring over zijn inzichten te spreken, wanneer de gelegenheid zich
aanbood, biddende dat er een predikant mocht zijn, die de kracht ervan gevoelen, en zich aan
de verspreiding ervan wijden zou. Maar hij kon de overtuiging niet van zich afzetten, dat hij
persoonlik een plicht te vervullen had in verband met de waarschuwing. De woorden
herhaalden zich immer weer in zijn hart: “Ga, maak het aan de wereld bekend; hun bloed zal
Ik van uw hand eisen.” Negen jaren wachtte hij, de last immer op zijn ziel drukkende, totdat
hij in 1831 voor de eerste maal in het pu-bliek rekenschap gaf van de redenen van zijn geloof.
Gelijk Eliza van achter zijn ossen op het land geroepen werd, om de mantel van de
ordening tot het ambt van profeet te ontvangen, werd ook William Miller geroepen om zijn
ploeg te verlaten, en de verborgenheden van het koninkrijk Gods aan het volk te openbaren.
Bevende begon hij zijn werk, zijn hoorders van stap tot stap door de profetiese perioden heen
tot op de wederkomst van Christus leidende. Met iedere nieuwe poging kreeg hij meer kracht
en moed, ziende de grote belangstelling, die zijn woorden wekten. Het was alleen op
aandringen van zijn broederen, uit wier woorden hij de roepstem Gods vernam, dat Miller
erin toestemde om zijn inzichten in het publiek voor te dragen. Hij was nu vijftig jaren oud,
was ongewoon aan spreken m het openbaar, en ging gebukt onder een gevoel van
ongeschiktheid voor het werk, dat v——r hem lag. Maar van het begin aan werd zijn arbeid
op merkwaardige wijze gezegend tot redverschijnsel heeft zich ooit in Amerika, sedert de
stichting van de eerste nederzetting aldaar, aan de hemel voorgedaan, dat door de ene klasse
van de maatschappij met zulk een diepe bewondering, en door de andere met zoveel angst en
vrees werd aanschouwd.” “De verhevenheid en ontzaglike schoon-heid ervan wordt nog door
velen herdacht. . . . Nooit viel er regen veel dichter, dan de meteoren naar de aarde vielen; het
was oost-, west-, noord- en zuidwaarts, overal hetzelfde. Met één woord, de gehele hemel
226