Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
gerechtvaardigd worden.” Aldus werd de tijd voor de rechtvaardiging (d. i. reiniging) van het
heiligdom — waarvan men bijna algemeen geloofde, dat het plaats zou hebben bij de
wederkomst — beslist aangewezen.
Miller en zijn metgezellen geloofden in het begin, dat de 2300 dagen eindigen zouden in
de lente van 1844, terwijl de profetie op de herfst van dat jaar wijst. De verkeerde op-vatting
van dit punt veroorzaakte teleurstelling en verslagenheid aan degenen, die de vroegere datum
hadden vastgesteld als zijnde de tijd voor de komst des Heren. Toch deed dit niets af van de
kracht van de redenering, volgens welke aangetoond werd, dat de 2300 dagen in het jaar 1844
eindigden, en dat de grote gebeurtenis, door de reiniging van het heiligdom voorgesteld, dan
moest plaats vinden. Miller had, toen hij met het onderzoek van de Schriften begon, met het
doel om te bewijzen, dat ze een openbaring van God waren, eerst in het minst niet verwacht
dat hij tot het besluit zou komen, waartoe hij nu was geraakt. Hij kon zelf de uitkomsten van
zijn onderzoek bijna niet geloven. Maar het bewijs in de Schrift was te duidelik en te krachtig
om ontkend te kunnen worden.
Hij had twee jaren aan de studie van de Bijbel gewijd, toen hij in 1818 tot de ernstige
overtuiging kwam,dat Christus in omtrent vijf en twintig jaren zou verschijnen om Zijn volk
te verlossen. “Ik behoef niet te spreken,” zegt Miller, “van de vreugde, die mijn hart vervulde
over dat heerlike vooruitzicht, noch ook van het vurig verlangen van mijn ziel, om deel te
hebben aan de gelukzaligheid van de verlosten. De Bijbel was me nu een nieuw boek. Hij was
inderdaad een genot voor mijn geest; alles wat me donker, geheimzinnig, of verborgen was
geweest in zijn leer, was voor mijn geestesoog verdreven door de heldere glans, die me nu uit
zijn heilige bladen tegenblonk; en o, hoe liefelik en heerlik deed de waarheid zich voor! Al
de tegenstellingen en onbestaanbaarheden, die ik tevoren in het Woord gevonden had, waren
verdwenen; en ofschoon er veel gedeelten waren, waarvan ik niet wist, of ik ze wel volkomen
verstond, toch was er zoveel licht uit opgegaan tot verheldering van mijn tevoren verduisterd
ver- stand, dat ik een vreugde ondervond bij het bestuderen van de Schriften, als ik vroeger
niet had kunnen denken, dat uit hun leer kon worden geput.”
“In de heilige overtuiging, dat de Schriften de vervulling van zulke gewichtige
gebeurtenissen binnen zulk een korte tijd voorspelden, drong de vraag zich met kracht en
geweld aan me op, wat mijn plicht was tegenover de wereld betreffende het getuigenis, dat
mijn eigen gemoed zo zeer had aan-gedaan.” Hij kon niet nalaten te gevoelen, dat het zijn
plicht was om aan anderen het licht te brengen, dat hij ontvangen had. Hij verwachtte,
tegenstand te zullen ondervinden van de goddelozen, maar hield er zich van overtuigd, dat
alle Christenen zich verheugen zouden in de hoop van hun Heiland, die ze beleden lief te
hebben, spoedig te ontmoeten. Zijn enige vrees was, dat in hun grote vreugde over het
vooruitzicht op een heerlike verlossing, die zo spoedig te komen stond, velen de leer zouden
omhelzen zonder de Schrift genoegzaam te onderzoeken, ten einde de waarheid ervan te
bewijzen. Hij aarzelde daarom er openlik mede voor de dag te komen, uit vrees dat hij
misschien mocht dwalen, en het middel zou zijn om anderen te misleiden. Aldus werd hij er
225