Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
kracht. Van die datum af zijn er 483 jaren tot de herfst van 27 n. C. Op die tijd werd deze
profetie vervuld. Het woord “Messias” betekent “de Gezalfde”. In de herfst van 27 n. C. werd
Christus door Johannes gedoopt, en ontving de zalving van de Geest. De apostel Petrus getuigt,
dat “God Jezus van Nazareth gezalfd heeft met de Heilige Geest en met kracht.” En de
Heiland zelf verklaart: “De Geest des Heren is op Mij, daarom heeft Hij Mij gezalfd; Hij heeft
Me gezonden om aan de armen het evangelie te verkondigen.” Na Zijn doop kwam Hij in
Gali- lea “predikende het Evangelie van het Koninkrijk Gods, en zeggende: De tijd is vervuld.”
“En Hij zal aan velen het verbond versterken één week.” “De week,” waarvan hier
gesproken wordt, is de laatste van de zeventig; het zijn de laatste zeven jaren van het tijdperk,
dat in het biezonder aan de Joden is toegekend. Gedurende dit tijdperk, van 27 n. C. tot 34 n.
C. werd de uitnodiging van het evangelie eerst door Christus persoonlik, en later door Zijn
discipelen, voornamelik aan de Joden gegeven. Toen de apostelen uitgingen met de blijde
tijding van het koninkrijk, luidde de opdracht van de Heiland aan hen: “Gij zult niet heengaan
op de weg van de Heidenen, en gij zult niet ingaan in enige stad van de Samaritanen; maar
gaat veel meer heen tot de verloren schapen van het huis Israëls.”
“En in de helft van de week zal Hij het slachtoffer en het spijsoffer doen ophouden.” In 31
n. C., drie en een half jaar na Zijn doop, werd onze Heer gekruisigd. Met het grote offer, op
Golgotha gebracht, eindigde dat stelsel van offeranden, dat gedurende vier duizend jaren had
heengewezen op het Lam Gods. Het beeld was door het tegenbeeld vervangen, en al de
slachtoffers en spijsoffers van het ceremoniële stelsel vonden daar een einde. De zeventig
weken, of 490 jaren, die in het biezonder aan de Joden toegerekend waren, eindigden, gelijk
we gezien hebben, in 34 n. C. Door de handelwijze van het Joodse Sanhedrin kwam het volk
in dat jaar openlik uit voor zijn verwerping van het evangelie door het martelaarschap van
Stefanus en de vervolging van de discipelen van Christus. Toen werd de boodschap des heils,
nu niet langer voor het uitverkoren volk alleen bestemd, aan de wereld gegeven. De discipelen,
door de vervolging gedwongen om uit Jeruzalem te vluchten, “gingen het land door, en
verkondigden het Woord.” “En Filippus kwam af in de stad van Samaria, en predikte hun
Christus.” Petrus verklaarde onder Goddelike leiding het evangelie aan de hoofdman over
honderd te Cesarea, de godvrezende Cornelius; en aan de ijverige Paulus, voor het geloof van
Christus gewonnen, werd opgedragen om de blijde boodschap “ver tot de heidenen” te
brengen.
Tot dusverre is iedere bepaling van de profetie treffend vervuld; en het begin van de
zeventig weken wordt zonder bezwaar in het jaar 457 v. C., het einde ervan in 34 n. C.
vastgesteld. Van die datum af rekenende, bestaat er geen moeilikheid om het einde van de
2300 dagen te vinden. Als de zeventig weken — 490 dagen — afgesneden moesten worden
van de 2300, dan bleven er 1810 dagen over. Aan het einde van de 490 dagen moesten de
1810 dagen nog vervuld worden. Van 34 n. C. af rekenende brengen 1810 jaren ons tot het
jaar 1844. Bijgevolg eindigde de 2300 dagen van Dan. 8:14 in 1844. Bij het sluiten van dit
grote profetiese tijdperk zal, volgens de uitspraak van de engel Gods, “het heiligdom
224