Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
“Vernietiging was een koude en kille gedachte, en verant- woordelik gesteld te worden,
betekende zekere ondergang voor allen. De hemelen waren als koper boven mijn hoofd, en
de aarde als ijzer onder mijn voeten. Eeuwigheid — wat was dat? En dood — waarom bestond
die? Hoe meer ik redeneerde, des te minder bewijs vond ik; hoe meer ik dacht, des to meer
verward waren mijn gevolgtrek kingen. Ik trachtte niet meer te denken, maar kon mijn
gedachten niet aan banden leggen. Ik was wezenlik ellendig, maar kon er de oorzaak niet van
verstaan. Ik morde en klaagde, maar wist niet over wie. Ik begreep, dat er iets verkeerd was,
maar zag niet in, waar of hoe het rechte te vinden. Ik treurde, doch zonder hoop.”
Enige maanden lang verkeerde hij in die toestand. “Plotseling,” zegt hij, “werd het
karakter van een Heiland mij levendig voor de geest gesteld. Het kwam me voor, dat er een
wezen zou kunnen zijn, z— goed en medelijdend, dat het zelf voor onze overtredingen zou
kunnen boeten, en ons daardoor redden van de straf op de zonde. Ik gevoelde onmid- dellik,
hoe liefelik zulk een wezen zijn moest, en stelde mij voor, dat ik me in de armen van zulk Eén
zou kunnen werpen, en op Zijn genade vertrouwen. Maar de vraag deed zich op: Hoe kan er
bewezen worden, dat er zulk een wezen bestaat? Behalve in de Bijbel bevond ik, dat ik geen
bewijs kon krijgen voor het bestaan van zulk een Heiland, of zelfs van een toekomstige
staat. . . .
“Ik zag, dat de Bijbel juist zulk een Heiland, als ik nodig had, openbaarde; en de vraag
rees in me op, hoe een boek, dat- niet door ingeving geschreven was, beginselen kon
uitwerken, die zo volkomen geschikt waren voor de behoeften van een gevallen wereld. Ik
was gedwongen toe te geven, dat de Schriften een openbaring Gods moesten zijn. Ze werden
mijn verlustiging; en in Jezus vond ik een vriend. De Heiland droeg voor mij de banier boven
tien duizend; en de Schrift, die me eerst donker en vol tegenstrijdigheid geweest was, werd
nu een lamp voor mijn voet, en een licht op mijn pad. Mijn hart kwam tot stilte en was
bevredigd. Ik bevond, dat de Here God een Rots is in het midden van de oceaan van het leven.
De Bijbel werd nu mijn voornaamste studie, en ik kan met waarheid getuigen, dat ik hem met
groot genot onderzocht. Ik bevond, dat de helft me nooit was aangezegd. Ik verwonderde me,
waarom ik zijn schoonheid en heerlikheid niet vroeger had gezien, en was verbaasd, dat ik
hem ooit had kunnen verwerpen. Ik vond er alles in, wat mijn hart be- geren kon, en een
geneesmiddel voor iedere ziekte van de ziel. Ik verloor alle smaak voor andere lektuur, en
schikte mijn hart, om wijsheid van God te verkrijgen.”
Miller beleed nu in het openbaar zijn geloof in de godsdienst, die hij veracht had. Maar
het duurde niet lang, eer zijn ongelovige vrienden al die bewijsgronden opbrachten, welke
hijzelf zo menigmaal had aangevoerd tegen het Goddelik gezag van de Schrift. Hij was toen
niet gereed om ze te beantwoorden: maar hij redeneerde dat, indien de Bijbel een openbaring
van God was, hij met zichzelf moest overeenstemmen ; en dat, daar hij tot lering van de mens
was gegeven, hij bevattelik moest zijn voor zijn verstand. Hij besloot, de Schrift voor zichzelf
te onderzoeken, en er zich van te verzekeren, of schijnbare tegenspraak niet tot
overeenstemming gebracht kon worden.
216