Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
ons om voorzichtig te zijn, opdat we niet door onze misdadige onverschilligheid eveneens
verzuimen, de tekenen van de tijden te onderscheiden, en daardoor de dag van onze bezoeking
niet zouden weten. Het was niet alleen op de heuvelen van Judea, niet alleen onder de nederige
herders, dat de engelen dezulken vonden, die wachtten op de komst van de Messias. Er waren
er ook in het heidenland, die naar Hem uitzagen: geleerde mannen waren het, rijk en
hooggeboren, de wijsgeren van het Oosten.
Natuurvorsers zijnde, hadden die wijze mannen God in Zijn handewerk gezien. Uit de
Hebreeuwse Schriften hadden ze geleerd van de Ster, die uit Jakob zou opgaan; en met innig
verlangen verwachtten ze de komst van Hem, Die niet alleen de “Vertroosting Israëls,” maar
“een licht tot verlichting van de Heidenen” en “tot zaligheid tot aan het uiterste van de aarde”
zijn zou. Ze zochten naar licht, en licht van de troon van God bescheen het pad v——r hun
voeten. Terwijl de priesters en rabbijnen van Jeruzalem, de aangewezen bewaarders en
verklaarders van de waarheid, in duisternis gehuld waren, leidde de uit de Hemel gezonden
ster deze heidense vreemdelingen naar de geboorteplaats van de nieuwgeboren Koning. Het
is “door degenen, die Hem verwachten,” dat Christus “ten anderen male zonder zonde gezien
zal worden tot zaligheid.”
Gelijk de tijding van de geboorte van de Heiland, werd ook de boodschap van de
wederkomst niet aan de godsdienstleiders van het volk gegeven. Ze waren niet met God in
verbintenis gebleven, en hadden het licht uit de hemel ge- weigerd aan te nemen; ze behoorden
dus niet tot het getal, dat door de apostel Paulus beschreven wordt: “Maar Gij, broeders! gij
zijt niet in duisternis, dat u die dag als een dief zou bevangen. Gij zijt allen kinderen des lichts,
en kinderen des daags; wij zijn niet des nachts, noch der duisternis.” De wachters op Zions
muren behoorden de eersten geweest te zijn om de tijding van de komst van de Heiland op te
vangen; de eersten om hun stemmen te verheffen en te verkondigen, dat Hij nabij was; de
eersten om het volk op Zijn komst voor te bereiden. Maar ze waren gerust, en droomden van
vrede en veiligheid, terwijl het volk geheel onverschillig was aangaande hun zonden. Jezus
zag Zijn kerk, als de on-vruchtbare vijgeboom, met bladeren bedekt, wel veel vertoning
makende, maar waaraan de kostbare vruchten ontbraken. Er was een eigengerechtig nakomen
van de vormen van de godsdienst, terwijl de geest van ware nederigheid, berouw, en geloof
— welke de dienst van God Hem alleen wel- behagelik kunnen maken — ontbrak. In plaats
van de gaven van de Geest openbaarden zich trots, vormelikheid, zelfverheffing, zelfzucht,
verdrukking. Een afvallige kerk sloot zijn ogen voor de tekenen van de tijden. God verliet hen
niet, en Zijn trouw schoot niet te kort; maar zij keerden zich van Hem af, en scheidden zich
van Zijn liefde. Daar ze weigerden om aan de voorwaarden te voldoen, werden Zijn beloften
niet aan hen vervuld.
Dat is het zekere gevolg van te verzuimen, het licht en de voorrechten, die God schenkt,
op prijs te stellen, en er ons voordeel mede te doen. Tenzij de kerk volgen wil in Gods
openbarende voorzienigheid, iedere straal van licht aannemende, en iedere plicht, die
geopenbaard wordt, vervullende, moet de godsdienst onvermijdelik ontaarden in het nakomen
213