Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
verlossen van hun vijanden. “Daarom,” vervolgt de profeet, “om uwentwil zal Zion als een
akker geploegd worden, en Jeruzalem zal tot steenhopen worden, en de berg van dit huis tot
hoogten van een woud.”
Bijna veertig jaren lang, nadat de vloek over Jeruzalem door Christus zelf was
uitgesproken, toefde de Heer met Zijn oordelen over stad en volk. Gods lankmoedigheid
jegens de verwerpers van Zijn evangelie en de moordenaars van Zijn Zoon was verwonderlik.
De gelijkenis van de onvruchtbare vijgeboom was een beeld van Gods handelwijze met het
Joodse volk. Het gebod was uitgegaan: “Houw hem uit, waartoe beslaat hij ook onnuttelik de
aarde?” Maar Goddelik mededogen had hem nog een weinig langer gespaard. Er waren er
nog velen onder de Joden, die geen kennis droegen aan het karakter Gods en het werk van
Christus. En de kinderen hadden de voordelen niet genoten, of het licht ontvangen, door hun
ouders verworpen. Door de prediking van de apostelen en hun vrienden wilde God het licht
over hen laten schijnen; het zou hun vergund worden te zien, hoe de profetieën vervuld waren,
niet alleen door de geboorte en het leven van Christus, maar door Zijn dood en opstanding.
De kinderen werden niet veroordeeld om de zonden van de ouders; maar toen de kinderen
met de kennis van al het licht, dat aan hun ouders geschonken was, het meerdere licht,
hunzelven verleend, verwierpen, erlangden zij deel aan de zonden van hun ouders, en
vervulden de maat van hun ongerechtigheid.
Gods lankmoedigheid jegens Jeruzalem versterkte de Joden slechts in hun hardnekkige
onboetvaardigheid. In hun haat en wreedheid tegen de discipelen van Jezus verwierpen ze het
laatste aanbod van genade. Toen nam God Zijn bescherming over hen weg, trok Hij Zijn
weerhoudende macht over Satan en zijn engelen in, en werd het volk overgegeven aan de
heerschappij van de leider, die ze zichzelven gekozen hadden. Zijn kinderen hadden Christus’
genade veracht, die hen in staat zou gesteld hebben, hun boze neigingen te onderdrukken,
welke nu de overwinning behaalden. Satan bracht de sterkste en laagste hartstochten van de
ziel in beweging. De mensen gebruikten hun verstand niet; ze hadden hun rede verloren,— ze
lieten zich beheersen door opwelling en blinde woede. Ze werden satanies in hun wreedheid.
In de huise- like kringen en onder het volk, bij de hoogste zowel als de laagste klassen, werd
verdenking, nijd, haat, strijd, opstand en moord gevonden. Er was nergens veiligheid.
Vrienden en famieliebetrekkingen verrieden elkander. Ouders doodden hun kinderen, en
kinderen hun ouders. De leiders van het volk hadden geen macht om zichzelven te beheersen.
Onbedwongen hartstochten maakten hen tot tirannen. De Joden hadden valse getuigenis
aangenomen om de onschuldige Zone Gods te veroordelen. Nu maakten valse
beschuldigingen hun eigen leven onzeker. Door hun handelingen hadden ze reeds lang gezegd:
“Laat de Heilige Israëls van ons ophouden.” Nu was hun wens vervuld. De vreze Gods
verontrustte hen niet langer. Satan had zich aan het hoofd van het volk gesteld, en de hoogste
wereldlike en geestelike overheden stonden onder zijn macht.
De leiders van de tegenovergestelde partijen verenigden zich bij tijden om hun
ongelukkige slachtoffers te plunderen en te kwellen, en dan weder vielen ze elkanders troepen
13