Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
de algemene ondergang bedolven.” Men veronderstelt, dat er op die noodlottige dag negentig
duizend mensen zijn omgekomen.
Vijf en twintig jaren later verscheen het volgende teken, dat in de profetie genoemd wordt
— het verduisteren van de zon en de maan. Wat dit meer opvallend maakte, was het feit, dat
de tijd van de verschijning ervan met zekerheid was aangeduid. In het gesprek, dat de Heiland
met Zijn discipelen op de Olijfberg had, noemde Hij, na het lange tijdperk van de verdrukking
van de kerk beschreven te hebben — de 1260 jaren van de pauselike vervolging, aangaande
welke Hij beloofd had, dat de verdrukking verkort zou worden — op de volgende wijze zekere
gebeurtenissen op, welke aan Zijn komst vooraf zouden gaan, de tijd vaststellende, waarop
de eerste ervan gezien zou worden: “In die dagen, na de verdrukking, zal de zon verduisterd
worden, en de maan zal haar schijnsel niet geven.” De 1260 dagen, of jaren, eindigden in
1798. Een kwart eeuw tevoren had de vervolging bijna geheel en al opgehouden. Dadelik na
die vervolging moest, volgens de woorden van Christus, de zon verduisterd worden. Op de
19de Mei 1780 werd deze profetie vervuld.
“Bijna, indien niet volstrekt alleen, als het geheimzinnigste en tot heden toe niet uitgelegde
natuurverschijnsel in zijn soort, . . . staat de donkere dag van de 19de Mei 1780,— een geheel
onverklaarbare verduistering van de gehele zichtbare hemel en dampkring in NieuwEngeland.”
Een ooggetuige, die in Massachusetts woonde, beschrijft de gebeurtenis in de volgende
woorden;“In de morgen ging de zon helder op, maar werd al spoedig door wolken bedekt. De
wolken werden donker, en niet lang daarna zwart en onheilspellend, er begon weerlicht te
schieten, donderslagen werden gehoord, en er viel een weinig regen. Tegen negen uur werden
de wolken dunner, en schenen koperkleurig, en de grond, de rotsen, bomen, gebouwen, het
water en de mensen, alles veranderde door dit vreemde, nare licht. Een paar minuten later
spreidde zich een zware, donkere wolk over de gehele lucht met uitzondering van een smalle
zoom aan de horizon uit, en werd het z— donker als gewoonlik tegen negen uur op een
zomeravond. . . .
“Vrees, angst en ontzetting begon de gemoederen van de mensen te vervullen. Vrouwen
stonden aan hun deur het donkere landschap aan te staren; mannen kwamen terug van hun
veldarbeid; de timmerman verliet zijn gereedschap, de smid zijn fornuis, de winkelier zijn
toonbank. Men liet de scholen uitgaan, en bevend vluchtten de kinderen naar huis. Reizigers
hielden stil aan de eerste boerewoning. ‘Wat gaat er gebeuren?’ was de vraag op ieders lippen
en in ieders hart. Het scheen of er een orkaan over het land zou gaan, of dat de dag van het
einde van alle dingen gekomen was.
“Er werden kaarsen aangestoken, en haardvuren brandden helder als op avonden zonder
maan in de herfst. . . . Het pluimvee ging op stok, en ging slapen, het grootvee verzamelde
zich bij het hek van de weide en loeide, de kikvorsen kwaakten, de vogels zongen hun
avondlied, en de vleermuizen begonnen rond te vliegen. De mens echter wist dat het geen
wezenlike nacht was. . . .“Dr. Nathanael Whittaker, de predikant van de Tabernakel kerk te
207