Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Deze tekenen werden gezien v——r het begin van de negentiende eeuw. Deze profetie
vervullend, had er in het jaar 1755 de vreselikste aardbeving plaats, die ooit te boek gesteld
is. Ofschoon gewoonlik bekend als de aardbeving van Lissabon, strekte hij zich uit over het
grootste deel van Europa, Afrika, en Amerika. Hij werd gevoeld in Groenland, in West-Indië,
op het eiland Madeira, in Noorwegen en Zweden, Groot-Britannië en Ierland. Hij strekte zich
uit over een afstand van niet minder dan vier miljoen vierkante mijlen. In Afrika was de schok
bijna even hevig als in Europa. Een groot gedeelte van Algiers werd verwoest; en op een
kleine afstand van Marocco werd een dorp, acht tot tien duizend bewoners bevattende,
bedolven. Een hoge vloedgolf sloeg over de kust van Spanje en Afrika, verzwolg er een aantal
steden, en richtte grote verwoesting aan.
Het was in Spanje en Portugal, dat de schok zich in zijn grootste hevigheid deed gevoelen.
Te Cadiz werd de inko-mende vloedgolf gezegd zestig voet hoog geweest te zijn. Bergen,
“sommige van de hoogste in Portugal, werden heftig geschud, als het ware op hun
grondslagen; enkele ervan open-den zich in hun kruinen, die op wondervolle wijze gespleten
en gescheurd werden, terwijl grote blokken ervan in de onderliggende valleien werden
geslingerd. Ook verhaalt men, dat deze bergen vlammen braakten.”
Te Lissabon “werd een geluid als van onderaardse donder vernomen, en onmiddellik
daarop wierp een geweldige schok het grootste deel van die stad omver. In omtrent zes
minuten kwamen er zestig duizend personen om. De zee ebde eerst, en legde de zandbank
droog, maar vloeide daarna weer terug, en steeg vijftig voeten of meer boven de gewone
waterlijn.” “Onder andere merkwaardige gebeurtenissen die te Lissabon gedurende de ramp
plaats vonden, was het inzakken van de nieuwe kade, die geheel en al van marmer gebouwd
was, en een ontzettende som gelds gekost had. Een grote menigte mensen had zich daar
verzameld om er veilig te zijn, als zijnde een plaats, waar het vallende puin hen niet bereiken
kon; doch plotseling zakte de kade met al de mensen erop weg, en geen van de lijken kwam
ooit weer boven.”
“De schok” van de aardbeving “werd onmiddellik gevolgd door het invallen van iedere
kerk en ieder klooster, bijna al de grote en publieke gebouwen, en meer dan een vierde deel
van de huizen. Ongeveer twee uren later brak er in verschillende wijken brand uit, die bijna
drie dagen lang met zulk een hevigheid woedde, dat de stad volkomen vernield werd. De
aardbeving vond plaats op een heilige dag, toen de kerken en kloosters vol mensen waren,
van welke er slechts weinigen ontkwamen.” “De angst van het volk ging alle beschrijving te
boven. Niemand weende; het was te erg om er tranen bij te storten. Ze liepen heen en weer
buiten zich- zelven van ontzetting en verwondering, en sloegen op hun aangezichten en
borsten, uitroepende, ‘Misericordia! het einde van de wereld is gekomen!’ Moeders vergaten
hun kinderen, en liepen rond, met kruisbeelden beladen. Ongelukkig vloden er velen naar de
kerken om bescherming te zoeken; maar tevergeefs werd het sakrament ten toon gesteld;
tevergeefs omvatten de arme mensen de altaren; beelden, priesters en volk werden samen in
206