Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
waren gewillig, de groeve in te gaan, opdat ze er “vrijgemaakt uit zouden opstaan.” Ze zagen
uit naar de “komst des Heren op de wolken des hemels met de heerlikheid van Zijn Vader,”
“de rechtvaardigen de tijden van het koninkrijk toebrengende.”
De Waldenzen hielden zich aan hetzelfde geloof. Wycliffe zag uit naar de verschijning
van de Verlosser als de hoop van de kerk. Luther verklaarde: “Ik houd er mij inderdaad van
overtuigd, dat de Oordeelsdag geen volle drie honderd jaren meer in de toekomst is. God wil
en kan deze zondige wereld niet veel langer verdragen.” “De grote dag nadert, waarin het
koninkrijk der gruwelen zal omvergeworpen worden.” “Deze oude wereld is niet ver meer
van zijn einde af,” zei Melanchton. Calvijn nodigt de Christenen uit om “niet te aarzelen, maar
naar de dag van Christus’ toekomst te verlangen als naar de heerlikste van alle gebeurtenissen,”
en verklaart dat “het ganse geslacht van de getrouwen die dag in het oog zal houden.” “We
moeten naar Christus hongeren,” zegt hij, “we moeten zoeken en overleggen, tot het
aanbreken van die grote dag, in welke onze Heer de heerlikheid van Zijn koninkrijk ten volle
openbaren zal.” “Heeft onze Heer Jezus ons vlees niet met zich in de hemel opgenomen?”
zei Knox, de Schotse hervormer, “en zal Hij niet wederkomen? We weten, dat Hij
wederkomen zal, en dat met spoed.” Ridley en Latimer, die hun leven gaven voor de waarheid,
zagen in het geloof naar de wederkomst van de Heer uit. Ridley schreef: “Zonder twijfel komt
de wereld spoedig — dit geloof ik, en daarom zeg ik het — tot zijn einde. Laat ons met
Johannes, de knecht des Heren, in onze harten roepen tot onze Heiland Jezus Christus: Kom,
Heer Jezus, kom.” “De gedachte van de wederkomst des Heren,” zei Baxter, “is mij zeer zoet
en vreugdevol.”
“Het werk des geloofs en het karakter van Zijn heiligen is, naar Zijn verschijning te
verlangen, en naar de zalige hoop uit te zien.” “Indien de dood de laatste vijand is, die bij de
opstanding te niet gedaan zal worden, kunnen we daaruit leren, hoe ernstig de gelovigen
behoorden te verlangen naar en bidden om de wederkomst van Christus, wanneer deze
algehele en laatste overwinning zal worden behaald.” Dit is de dag, waarnaar alle gelovigen
behoorden te verlangen, waarop ze behoorden te hopen en te wachten, als zijnde de vervulling
van het werk van hun verlossing, en van al hun wensen en het streven van hun zielen.
“Verhaast, O Heer, deze zalige dag!” Zodanig was de hoop van de apos- toliese kerk, van de
“kerk in de woestijn,” en van de hervormers.
De profetieën voorzeggen niet alleen de wijze en het doel van de wederkomst van Christus,
maar geven tekenen aan, waaraan de mensen kunnen weten, dat die nabij is. Jezus zegt: ” Er
zullen tekenen zijn in de zon, en maan, en sterren.” “De zon zal verduisterd worden, en de
maan zal haar schijnsel niet geven, en de sterren van de hemel zullen daaruit vallen, en de
krachten van de hemelen zullen bewogen worden. En alsdan zullen zij de Zoon des mensen
zien, komende in de wolken, met grote kracht en heerlikheid.” De Ziener be-schrijft op de
volgende wijze de eerste tekenen, die aan de wederkomst voorafgaan: “Er werd een grote
aardbeving; en de zon werd zwart als een haren zak, en de maan werd als bloed.”
205