Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
de Roomse kerk in Luthers tijd. Er bestond dezelfde wereldsgezindheid en geestelike
doodsheid, een gelijk ontzag voor de meningen van mensen, en in de plaats stelling van
menselike theorieën voor hetgeen Gods Woord leert.
De grote verspreiding van de Bijbel in het eerste deel van de negentiende eeuw, en het
heldere licht, dat dientengevolge de wereld bescheen, werd niet gevolgd door een
gelijkstandige voortuitgang in kennis van de geopenbaarde waarheid, of in godsdienst, uit
ondervinding verkregen. Satan kon niet, als in vroegere eeuwen, Gods woord van de mens
weghouden; het was binnen ieders bereik gebracht; maar om desniettemin zijn doel te
bereiken, leidde hij er velen toe, er slechts weinig op te letten. De mensen verwaarloosden het
onderzoek van de Schrift, en gingen daarom voort met valse verklaringen aan te nemen en
leerstellingen te omhelzen, die geen grond in de Bijbel hadden.
De mislukking van zijn pogingen om de waarheid door vervolging uit te roeien ziende,
had Satan andermaal toevlucht genomen tot het plan van minnelike schikking, dat tot de grote
afval en de ontwikkeling van de Kerk van Rome aanleiding gegeven had. Hij had er
Christenen toe gebracht om zich nu wel niet met heidenen, maar met dezulken te verbinden,
die zich door hun toewijding aan de dingen van deze wereld even wezenlik afgodedienaars
hadden bewezen, als zij, die gegoten beelden aanbaden. En de uitslag van die vereniging was
nu niet minder verderfelik dan in vorige eeuwen; trots en overdaad werden onder de schijn
van godsdienst toegelaten, en bederf sloop de kerken binnen. Satan ging voort met de leringen
van de Bijbel te verdraaien, en overleveringen, die berekend waren om miljoenen ten verderve
te leiden, schoten diepe wortel. De kerk ondersteunde en verdedigde de overleveringen, in
plaats van te strijden voor “het geloof, dat eenmaal aan de heiligen overgeleverd is.” Aldus
werden de beginselen verlaagd, voor welke de hervormers zoveel gedaan en geleden hadden.
Hoofdstuk 17 — Voorlopers van de Morgen
Een van de ernstigste en toch ook heerlikste waarheden, die in de Bijbel geopenbaard
worden, is die van Christus’ wederkomst, om het grote werk van de verlossing te voltooien.
In Gods pelgrimsvolk, dat zo lange tijd “het land en de schaduw des doods” tot woonplaats
heeft gehad, wordt een kostbare, vreugdevolle hoop opgewekt door de belofte van de
verschijning van Hem, die is “de opstanding en het leven,” om “Zijn verbannenen weder te
huis te brengen. ” De leer van de wederkomst is de ware sleutel tot de Heilige Schriften. Sedert
de dag, toen het eerste mensepaar zich met droevige tred van Eden afkeerde, hebben de
kinderen des geloofs gewacht op het komen van Hem, Die beloofd was, om de macht van de
verdelger te verbreken, en hen terug te voeren tot het verloren Paradijs. De heiligen van de
oude dag zagen uit naar de komst van de Messias in heerlikheid, als de vervulling van al hun
verwachting. Aan Henoch, pas de zevende in de lijn van de nakomelingen van hen, die in
Eden gewoond hadden, hem, die drie eeuwen lang met God op de aarde wandelde, werd het
vergund om van verre de komst van de Verlosser te aanschouwen. “Ziet,” zo verklaarde hij,
202