Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
vervulling voorafgaan. Het gevreesde uur zou plotseling en snellik komen. En de Zaligmaker
waarschuwde Zijn volgelingen: “Wanneer gij dan zult zien de gruwel van de verwoesting,
waarvan gesproken is door Daniël, de profeet, staande in de heilige plaats (die het leest, die
merke daarop), dat alsdan, die in Judea zijn, vlieden op de bergen.” Wanneer de afgodiese
standaards van de Romeinen geplant zouden worden op de heilige grond, die zich over enige
afstand buiten de stadsmuren uitstrekte, dan moesten de volgelingen van Christus veiligheid
zoeken in de vlucht. Wanneer het waarschuwende teken gezien zou worden, moesten zij, die
wensten te ontkomen, niet vertoeven. Door het land van Judea, zowel als binnen Jeruzalem
zelf, moest het teken tot ontvluchting onmiddellik gehoorzaamd worden. Hij, die op het dak
was, moest niet afkomen in zijn huis, zelfs niet om zijn meest gewaardeerde schatten te redden.
Zij, die in de velden of wijngaarden werkten, moesten zich niet ophouden om terug te gaan
en hun opperkleed te halen, dat ze afgelegd hadden, terwijl zij in de hitte des daags arbeidden.
Ze moesten geen ogenblik verzuimen, ten einde te ontvlieden aan de algemene verwoesting.
Gedurende de regering van Herodus was Jeruzalem niet alleen zeer verfraaid geworden,
maar door de oprichting van torens, muren en vestingen, die de natuurlike sterkte van de
ligging ervan nog verhoogden, was het zo goed als onneembaar gemaakt. Wie te dier tijd de
verwoesting ervan openlik zou hebben voorspeld, zou als Noach in zijn tijd een onzinnige
rustverstoorder genoemd zijn. Maar Christus had gezegd: “De hemel en de aarde zullen
voorbijgaan, maar Mijn woorden zullen geenszins voorbijgaan.” Ten gevolge van haar zonden
was de wraak over Jeruzalem uitgesproken, en hardnekkig ongeloof maakte haar val gewis.
De Heer had door de profeet Micha verklaard: “Hoort nu dit, gij hoofden van het huis
Jakobs, en gij oversten van het huis Israëls, die van het gericht een gruwel hebt, en al wat
recht is verkeert, bouwende Zion met bloed, en Jeruzalem met onrecht. Haar hoofden rechten
om geschenken, en haar priesters leren om loon, en haar profeten waarzeggen om geld; nog
steunen zij op de Heer, zeggende: Is de Heer niet in het midden van ons? ons zal geen kwaad
overkomen.” Deze woorden geven een getrouwe beschrijving van de bedorven en
eigengerechtige inwoners van Jeruzalem. Bewerende de voorschriften Gods stipt na te komen,
overtraden ze al de beginselen ervan. Ze haatten Christus, omdat Zijn reinheid en heiligheid
hun goddeloosheid aan het licht bracht; en beschuldigden Hem van de oorzaak te zijn van ai
de onheilen, die hen troffen ten gevolge van hun zonden. Ofschoon ze wisten, dat Hij
zondeloos was, verklaarden ze, dat Zijn dood noodzakelik was voor hun veiligheid als een
volk. “Indien wij Hem alzo laten geworden”, zeiden de Joodse leiders, “zij zullen allen in
Hem geloven, en de Romeinen zullen komen, en wegnemen beide onze plaats en volk.” Als
Christus werd opgeofferd, konden ze wellicht weer een sterk, eendrachtig volk worden. Alzo
redeneerden ze, en stemden in met het besluit van hun hogepriester, dat het beter zou zijn, dat
één man stierf, dan dat het gehele volk zou omkomen. Op die wijze hadden de Joodse oversten
“Zion opgebouwd met bloed, en Jeruzalem met onrecht.” En toch, terwijl ze hun Zaligmaker
doodden, omdat Hij hun zonden bestrafte, was hun eigengerechtigheid z— groot, dat ze
zichzelven beschouwden als Gods geliefde volk, en verwachtten, dat de Heer hen zou
12