Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
the United States of America,” Deel I, Kap. 12, par. 6. 2Palfrey, J. G., “History of New
England,” Kap. 3, par. 43. 1Bancroft, Deel I, Kap. 12, par. 15.
Te midden van verbanning en moeite wiesen hun liefde en geloof aan. Ze vertrouwden op
de beloften des Heren, en Hij beschaamde hen niet in de tijd van nood. Zijn engelen stonden
hun ter zijde, om hen te bemoedigen en te steunen. En toen Gods hand hen naar de overkant
van de zee scheen te wijzen, naar een land, waar ze zich een staat konden stichten, en aan hun
kinderen de kostbare erfenis van godsdienstvrijheid zouden kunnen nalaten, sloegen ze zonder
aarzeling het pad van de Voorzienigheid in. God had toegelaten dat beproevingen Zijn volk
troffen, om hen voor te bereiden op de vervulling van Zijn genadige plannen met hen. De kerk
werd vernederd, opdat hij verhoogd zou worden. God stond op het punt om Zijn macht ten
behoeve ervan ten toon te spreiden, ten einde de wereld nog een verder bewijs te geven, dat
Hij dezulken, die hun vertrouwen op Hem stellen, niet verlaten zal. Hij had de loop van de
gebeurtenissen z— beschikt, dat de woede van de Satan en de overleggingen van boze mensen
samenwerkten om Zijn eer te verhogen, en Zijn volk naar een veilige plaats te brengen.
Vervolging en verbanning openden de weg tot vrijheid. Toen ze zich in het eerst verplicht
zagen, om zich van de Engelse Kerk af te scheiden, verbonden de Puriteinen zich door een
plechtig verbond, dat zij als Gods vrije volk “in al Zijn wegen, die ze kenden, of die hun
geopenbaard zouden worden, wandelen zouden.”
Dat was de ware hervormings- geest, het hoofdbeginsel van het Protestantisme. Het was
met dit doel, dat de Pelgrims uit Holland vertrokken, om een tehuis in de Nieuwe Wereld te
zoeken. John Robinson, hun leraar, die door omstandigheden verhinderd werd hen te
vergezellen, sprak in zijn afscheidsrede de uitgewekenen aldus toe: “Broeders, binnen kort
zullen we gescheiden zijn, en de Heer weet, of ik lang genoeg zal leven, om uw aangezichten
weer te zien. Maar hetzij de Heer dit alzo beschikt heeft of niet, ik gelast u voor God en Zijn
heilige engelen, dat ge mij niet verder zult volgen dan ik Christus nagevolgd ben. Zo God u
door een ander werktuig van Zijn hand iets zou openbaren, weest dan even gereed om dit te
ontvangen, als ge altijd geweest zijt om de waarheid door mijn bediening aan te nemen; want
ik houd er mij van verzekerd, dat de Heer in Zijn heilig Woord nog meer waarheid en licht
heeft, die Hij wil laten doorbreken.”
“Wat mijzelf betreft, ik kan de toestand van de hervormde kerken niet genoeg betreuren,
die op godsdienstig gebied tot een punt gekomen zijn, en voor het tegenwoordige niet verder
willen gaan dan de bewerkers van hun hervorming. De Lutheranen kunnen er niet toe gebracht
worden om verder te gaan dan hetgeen Luther kende; ... en de Calvinisten blijven steken,
gelijk gij ziet, waar ze gelaten zijn door die grote man Gods, die echter nog niet alle dingen
inzag. Dit is een betreurenswaardige toestand; want ofschoon ze in hun tijd brandende en
schijnende lichten waren, zijn ze toch niet in de gehele raad Gods ingedrongen; maar, leefden
ze nu, ze zouden even gewillig zijn om verder licht aan te nemen, als ze het waren om dat te
ontvangen, hetwelk hun in het eerst geschonken werd.”
197