Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
vertrapt, en nu wierpen de volksmenigten, ontaard en onbeschaamd die tirannie afschuddend,
alle dwang af. Verwoed over het glinsterend bedrog, waaraan ze zo lang eer betoond hadden,
verwierpen ze waarheid en leugen tezamen; en losbandigheid voor vrijheid aanziende
verlustigden de slaven van de zonde zich in hun vermeende vrijstelling.
Bij het begin van de Revolutie werd met toestemming van de koning aan het volk een
vertegenwoordiging toegestaan, welke groter was dan die van de edelen en geestelikheid
samen. Aldus berustte de grotere macht in hun handen; maar ze waren niet gezind om die met
wijsheid en matigheid te ge-bruiken. Begerig om het onrecht, dat ze geleden hadden, te
herstellen, besloten ze de herbouw van de maatschappij zelven in handen te nemen. Een
woedende volksmenigte, met harten vervuld van bittere en langgekoesterde herinneringen aan
onrecht, besloot de toestand van ellende, die ondragelik geworden was, te keren, en zich op
degenen te wreken, die ze beschouwden als de oorzaak van hun lijden. De verdrukten brachten
de les, die ze onder tirannie geleerd hadden, in beoefening, en werden de verdrukkers van
degenen, die hen verdrukt hadden.
Het ongelukkige Frankrijk oogstte, wat het gezaaid had, in bloed. Vreselik waren de
gevolgen van het buigen voor de overheersende macht van Rome. Waar Frankrijk onder de
invloed van het Romanisme, bij het begin van de Hervorming, zijn eerste brandstapel had
opgericht, daar plaatste de Revolutie zijn eerste guillotine. Op de eigen plek, waar in de
zestiende eeuw de eerste martelaren van het Protestantse geloof verbrand waren, vielen de
eerste slachtoffers van de guillotine in de achttiende eeuw. Door het verwerpen van het
evangelie, dat het land genezing zou aangebracht hebben, had Frankrijk de deur voor ongeloof
en ondergang opengezet. Waar de beteugelende macht van Gods wet niet geacht werd, daar
bevond men, dat de wetten van de mens niet in staat waren, de machtige vloed van menselike
hartstochten te be- dwingen, en werd het volk tot opstand en regeringloosheid aangedreven.
De krijg tegen de Bijbel schiep een tijdperk, dat in de wereldgeschiedenis bekend staat als
“Het Schrikbewind.” Vrede en geluk werden uit de woningen en harten van de mensen
gebannen. Niemand was veilig. Wie heden zegevierde, werd morgen verdacht en veroordeeld.
Geweld en begeerlikheid zwaaiden onbetwist de septer.
Koning, geestelikheid en edelen waren verplicht zich te onderwerpen aan de wreedheden
van een opgewonden en tot razernij gedreven volk. Hun wraakzucht werd door de
terechtstelling van de koning slechts aangewakkerd; en degenen, die zijn doodvonnis
uitgesproken hadden, volgden hem spoedig naar het schavot. Er werd besloten tot een
algemene slachting van allen, die verdacht werden, vijandelik tegen de Revolutie gezind te
zijn. De gevangenissen waren overvol, en bevatten op een zeker tijdstip meer dan twee
honderd duizend gevangenen. De steden van het rijk waren vol af- grijselike tonelen. De ene
partij van de opstandelingen stelde zich tegen een andere, en Frankrijk werd een uitgestrekt
veld voor strijdende menigten, die heen en weer geslingerd werden door het woeden van hun
hartstochten. “In Parijs volgde de ene volksoploop op de andere, en waren de burgers in
allerlei partijen verdeeld, die hun zinnen op niets anders gezet schenen te hebben, dan op
191