Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
tegenwoordigheid van Één, in Wie de volheid der Godheid lichamelik woonde,— die Godzelf
was, geopenbaard in het vlees. De “Wens van alle Heidenen” was waarlik tot Zijn tempel
gekomen, toen de Man van Nazareth in de gewijde hoven leerde en genas. Door de
tegenwoordigheid van Christus, en daardoor alleen, stond de tweede tempel in heerlikheid
boven de eerste. Maar Israël had de Gift, hun van de hemel aangeboden, verworpen. Met de
nederige Leraar, welke die dag zijn gouden poort uittrad, was de heerlikheid voor altijd van
de tempel geweken. Reeds waren de woorden van de Heiland vervuld: “Ziet, uw huis wordt
u woest gelaten.”
De discipelen waren vervuld geweest met ontzetting en verwondering, toen Christus de
verwoesting van de tempel voorspelde, en ze begeerden de betekenis van Zijn woorden beter
te verstaan. Meer dan veertig jaren lang waren schatten, arbeid en bouwkunst met kwistige
hand aan de verhoging van zijn pracht besteed geworden. Herodus de Grote had er zowel
Romeinse rijkdommen als Joodse schatten aan ten koste gelegd, en zelfs de keizer van de
wereld had hem met zijn giften verrijkt. Zware blokken wit marmer, van bijna fabelachtige
grootte, met dit doel van Rome gezonden, vormden een deel van zijn bouw; en het was daarop,
dat de discipelen de aandacht van hun Meester vestigden, toen ze zeiden: “Zie, hoedanige
stenen, en hoedanige gebouwen!”
Op deze woorden gaf Jezus het plechtige en verbazingwekkende antwoord: “Voorwaar
zeg Ik u: Hier zal niet één steen op de andere gelaten worden, die niet afgebroken zal worden.”
De discipelen verbonden aan de verwoesting van Jeruzalem de gebeurtenissen in verband met
Christus’ parsoonlike komst in tijdelike heerlikheid, om bezit te nemen van de troon van het
algemene rijk, de onboetvaardige Joden te straffen, en het volk van het Romeinse juk te
bevrijden. De Heer had hun gezegd, dat Hij ten tweeden male zou komen. Vandaar dat bij de
vermelding van gerichten, die over Jeruzalem komen zouden, hun gedachten zich bij die
komst bepaalden; en toen ze om de Heiland geschaard zaten op de Olijfberg, vroegen ze:
“Wanneer zullen deze dingen zijn? en welk zal het teken zijn van Uw toekomst en van de
voleinding van de wereld?”
De toekomst was genadiglik verborgen voor de discipelen. Hadden ze in die tijd ten volle
de twee vreselike feiten begre-pen,— het lijden en sterven van de Verlosser, en de
verwoesting van hun stad en tempel,— dan zou ontzetting hen overstelpt hebben. Christus gaf
hun een schets van de voornaamste gebeurtenissen, die plaats zouden vinden v——r het einde
der tijden. Zijn woorden werden toen niet ten volle verstaan; maar hun betekenis zou
ontvouwd worden, naarmate Zijn volk het onderricht, daarin bevat, zou behoeven. De profetie,
die Hij uitsprak, was van tweevoudige betekenis: terwijl hij de verwoesting van Jeruzalem
voorafschaduwde, beeldde hij tevens de verschrikkingen van de laatste grote dag af.
Jezus verklaarde aan de luisterende discipelen de oordelen, die het afvallige Israël treffen
zouden, en in het biezonder de straffende wraak, die over hen zou komen wegens hun
verwerping en kruisiging van de Messias. Onmiskenbare tekenen zouden de vreselike
11