Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
toekomst over aan de dienst van vrijheid, gelijkheid, deugd en zedelikheid. Daarna legde hij
zijn episkopale versierselen op de tafel, en ontving een broe- derlike omhelzing van de
president van de Konventie. Ver- scheidene afvallige priesters volgden het voorbeeld van
deze prelaat.”
“En die op de aarde wonen, die zullen verblijd zijn over hen, en zullen vreugde bedrijven,
en zullen elkander geschen-ken zenden; omdat deze twee profeten degenen, die op de aarde
wonen, gepijnigd hadden.” Het ongelovige Frankrijk had de bestraffende stem van Gods twee
getuigen tot zwijgen gebracht. Het Woord der waarheid lag dood op zijn straten, en zij, die de
banden en vorderingen van Gods wet haatten, juichten. De mensen daagden de Koning des
hemels openlik uit. Gelijk de zondaren van ouds, riepen ze: “Hoe zou God het weten, en zou
er wetenschap zijn bij de Allerhoogste?” Met bijna ongelooflik godlasterlike stoutmoedigheid
sprak een van de priesters van de nieuwe orde: “God, indien Gij bestaat, zo wreek Uw
beledigde naam. Ik daag er U toe uit! Gij zwijgt: Gij durft Uw donder niet laten losbarsten!
Wie zal hierna nog in Uw bestaan geloven?” Welk een weergalm is dit van Faraö’s vraag:
“Wie is de Heer, wiens stem ik gehoorzamen zou?” “Ik ken de Heer niet.”
“De dwaas zegt in zijn hart: Er is geen God.” En de Heer verklaart van hen, die de
waarheid verdraaien: “Hun uitzinnigheid zal allen openbaar worden.” Nadat Frankrijk de
dienst van de levende God, “de Hoge en Verhevene, die in de eeuwigheid woont,” afgezworen
had, duurde het niet lang, alvorens het tot een verlagende afgodedienst verviel, door de Godin
der Rede te aanbidden in de persoon van een zedeloze vrouw. En dat nog wel in de
vertegenwoordigende vergadering van het volk, en door zijn hoogste burgerlike en
wetgevende overheden! De geschiedschrijver zegt: “Een van de ceremonieën van deze
krankzinnige tijd is ongeëvenaard wat dwaasheid betreft met goddeloosheid verbonden. De
deuren van de Konventie openden zich voor een troep muzikanten, welke gevolgd werden
door de leden van het municipale lichaam, die in plechtige optocht binnentraden onder het
zingen van een lofzang ter ere van de vrijheid, en het voor- werp van hun toekomstige verering,
een gesluierde vrouw, die ze de Godin der Rede noemden, begeleidende. Nadat ze binnen de
balie gebracht was, werd ze met veel staatsie ontsluierd, en haar een plaats aan de rechterhand
van de president aangewezen, waarop ze algemeen herkend werd als een danseres uit de
opera. . . . Aan deze persoon bewees de Nationale Kon- ventie van Frankrijk publieke
eredienst, als de geschikste vertegenwoordigster van die Rede, welke ze aanbaden.
“Dit goddeloos en bespottelik poppespel bracht een zekere mode in de wereld; en het
wijden van de Godin der Rede werd door het volk vernieuwd en nagevolgd op zulke plaatsen,
waar de inwoners de begeerte hadden, te tonen, dat ze de Revolutie in zijn vlucht konden
volgen.” De redenaar, die de eredienst der Rede inleidde, sprak: “Wetgevers! Geestdrijverij
heeft plaats gemaakt voor de rede. Zijn zwakke ogen konden de glans van het licht niet
verdragen. Heden is er een ontzaglike menigte verzameld onder die gothiese gewelven, welke
voor de eerste maal zullen weergalmen van de stem der waarheid. Daar hebben de Fransen de
enige ware eredienst, die van de vrijheid en de Rede, ingesteld. Daar hebben we nieuwe
186