Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
zich verlustigd in het aanschouwen van de smarten van de martelaren van Jezus. De moedige
Hugenoten, strijdende voor die rechten, welke het menselik hart het heiligst houdt, hadden
hun bloed op menig slagveld in bittere kamp vergoten. De Protestanten werden als vogelvrij
gerekend; er werd een prijs op hun hoofd gezet, en ze werden als wilde beesten gejaagd.
De “Kerk in de Wildernis,” de weinige nakomelingen van de oude Christenen, die in de
achttiende eeuw in Frankrijk overgebleven waren, en die zich in de bergen van het zuiden
schuil hielden, klemden zich nog vast aan het geloof van hun vaderen. Wanneer ze het
waagden, gedurende de nacht op de berghelling of de eenzame heide samen te komen, werden
ze door dragonders nagezet, en weggesleurd om levenslang als slaven op de galeien te dienen.
De reinsten, de beschaafd- sten, de meest ontwikkelden van het Franse volk werden met
vreselike foltering tussen rovers en moordenaars geketend. Anderen, die men genadiger
behandelde, werden in koelen bloede neergeschoten, terwijl ze ongewapend en hulpeloos in
het gebed op de knieën vielen. Honderden grijsaards, weerloze vrouwen, en onschuldige
kinderen bleven dood op de grond achter ter plaatse van de bijeenkomst. Langs de berghelling
of door het bos, waar ze gewoon waren samen te komen, gaande, was het niets ongewoons
om “bij iedere vier treden dode lichamen op het gras verspreid te zien liggen en lijken aan de
bomen te zien hangen.” Hun land, dat verwoest was door het zwaard, de bijl, en de brandstapel,
“was in één grote, akelige wildernis herschapen.” “Deze gruwelen werden bedreven . . . niet
in de Middeleeuwen, maar in het schitterende tijdperk van Lodewijk XIV. De wetenschap
werd toen beoefend, en de letteren bloeiden, de godgeleerden van het hof en de hoofdstad
waren bestudeerde en welspre-kende mannen, die de schijn gaven, alsof ze de deugden van
zachtmoedigheid en menslievendheid bezaten.”
Maar het zwartste in de zwarte lijst van misdaden, de schrikkelikste van al de duivelse
daden van die vreselike eeuwen, was het Bloedbad van St. Bartholomeüs. De wereld herinnert
zich nog met afschuw de tonelen van die laagste en wreedste van alle slachtingen. De koning
van Frankrijk gaf, op aandringen van Roomse priesters en prelaten, zijn toestemming tot dit
gruwelike werk. Een klok, te midden van de nachtelike stilte geluid, was het teken voor de
slachting. Duizenden Protestanten, die in vertrouwen op het gegeven erewoord van hun
koning rustig in hun woningen sliepen, werden zonder een woord van waarschuwing naar
buiten gesleept, en in koelen bloede vermoord.
Gelijk Christus de onzichtbare leider was, die Zijn volk uit de Egyptiese slavernij
uitvoerde, zo was Satan de onzichtbare leider van zijn onderdanen bij dit gruwelike werk van
vermenigvuldiging van martelaren. Zeven dagen lang werd het bloedbad te Parijs voortgezet,
de eerste drie dagen met onbeschrijflike woede. En het bepaalde zich niet tot de stad alleen,
maar op speciaal bevel van de koning strekte het zich uit tot al de provincieën en steden, waar
Protestanten gevonden werden. Ouderdom noch sekse werd in aanmerking genomen. De
onschuldige zuigeling werd evenmin gespaard als de grijsaard. Edelman en boer, oud en jong,
moeder en kind, werden tezamen neergehouwen. De slachting’ hield twee maanden lang door
geheel Frankrijk aan. Zeventig duizend van de uitgelezensten van het volk kwamen om.
184