Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
om te ontkomen, verscheen er een engel in mensegedaante aan zijn zijde, deinsde het volk
terug, en kwam de dienstknecht van Christus in veiligheid weg van de plaats van het gevaar.
Over zijn verlossing van het woedende volk bij een van die gelegenheden zei Wesley:
“Velen trachtten me neer te werpen,terwijl we over een glibberig pad de heuvel afgingen naar
de stad ; daar ze goed verstonden, dat, wanneer ik eenmaal op de grond lag, ik ternauwernood
weer op zou staan. Maar ik struikelde in het geheel niet, deed zelfs geen verkeerde voetstap,
totdat ik geheel en al uit hun handen was. . . . Ofschoon er velen me bij mijn kraag of klederen
trachtten beet te krijgen om me neer te trekken, konden ze me in het geheel niet vast krijgen.
Eén slechts was er, die de flap van mijn vest beetkreeg, en die bleef gauw in zijn hand achter;
de andere flap, in de zak waarvan een banknoot zat, werd maar half afgetrokken. . . . Een
krachtige man, die juist achter me liep, sloeg me verscheidene malen met een grote eikehouten
stok, die hem verdere moeite bespaard zou hebben, als hij me slechts eenmaal op het
achterhoofd geraakt had! Maar iedere maal werd de slag afgeweerd, ik weet niet hoe; want ik
kon me rechts noch links omdraaien. . . . Een ander kwam door het gedrang heen geijld, hief
zijn arm op om te slaan, liet hem plotseling vallen, en streek me alleen over het hoofd met de
woorden: ‘Welk zacht haar heeft hij !’ . . . De allereerste mannen, die tot inkeer kwamen,
waren de helden van de stad, de leiders van het gepeupel bij alle gelegenheden, één van wie
zelfs prijsvechter in de diergaarde geweest was. . . .
“Hoe geleidelik bereidt God ons voor op wat Hij met ons van plan is! Twee jaren geleden
vloog een stuk baksteen juist langs mijn schouder voorbij. Het was een jaar daarna, dat een
steen me tussen de ogen trof. Verleden maand kreeg ik één slag, en heden avond twee: één
v——r we de stad inkwamen, en één, nadat we die verlaten hadden; beide echter betekenden
niets, want ofschoon een man me met al zijn macht op de borst sloeg, en een ander op de
mond met zoveel geweld, dat het bloed er onmiddellik uitgutste, voelde ik van geen van de
beide slagen meer pijn, dan als ze me met een strootje hadden aangeraakt.”
De Methodisten uit die eerste tijd — het volk zowel als de predikers — verdroegen
bespotting en vervolging, zowel van leden van de kerk als van de openlik ongodsdienstigen,
die door hun verkeerde voorstellingen opgeruid werden. Ze werden voor gerechtshoven
gedaagd — en dat slechts gerechts- hoven in naam, want er werd in de hoven van die dagen
weinig recht gedaan. Dikwels leden ze geweld van hun vervolgers. Het gepeupel ging van
huis tot huis, vernielde meubels en goederen, plunderde wat ze verkozen, en deed mannen,
vrouwen en kinderen de grofste beledigingen aan. Bij sommige gelegenheden werden er
publieke kennisgevingen aangeplakt, degenen, die wensten mee te doen aan het ingooien van
de ruiten en plunderen van de huizen van de Methodisten, oproepende om op een gegeven tijd
en plaats bij elkander te komen. Deze openlike schending van de menselike zowel als de
Goddelike wet werd zonder enige terechtwijzing toegelaten. Er werd een stelselmatige
vervolging op touw gezet tegen mensen, wier enige feil was, dat ze de voeten van de zondaren
van het pad des verderfs af en op het pad der heiligheid zochten te leiden.
175