Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
vroeg een van hen naderhand : ‘Waart ge niet bang?’ Hij antwoordde: ‘Goddank, neen.’ Ik
vroeg nog eenmaal: ‘Maar waren uw vrouwen en kinderen niet bang?’ Hij antwoordde op
zachte toon: ‘Neen, onze vrouwen en kinderen zijn niet bang om te sterven.’ “
Toen ze in Savanna aangekomen waren, bleef Wesley enige tijd bij de Moraviërs, en kwam
onder de diepe indruk van hun Christelik gedrag. Over een van hun godsdienstoefeningen,
een sterke tegenstelling van de vormelikheid, die in de kerk van Engeland heerste, schreef
hij: ” De grote eenvoud, zowel als de plechtigheid van het geheel deed me bijna vergeten, dat
er zeventien honderd jaren tussen lagen, en ik verbeeldde me in en van die vergaderingen te
zijn, waar vorm of staatsie niet bestonden; waar Paulus, de tentemaker, of Petrus, de visser,
voorging, maar in de betoning des geestes en der kracht. “
Bij zijn terugkomst in Engeland geraakte Wesley door het onderwijs van een Moraviese
prediker tot klaarder verstand van het Bijbelse geloof. Hij kwam tot de overtuiging, dat hij
alle vertrouwen op zijn eigen werken tot verkrijging van de zaligheid moest laten varen, en
zich algeheel verlaten moest op het “Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt.” Bij een
vergadering van het Moraviese genootschap te Londen werd er voorgelezen, wat Luther
geschreven had over de verandering, die de Geest van God in het hart van de gelovige werkt.
Terwijl Wesley daarna luisterde, ontwaakte het geloof in zijn ziel. “Ik voelde een vreemd
gevoel van warmte in mijn hart,” zei hij. “Ik gevoelde dat ik op Christus, Christus alleen,
vertrouwde tot zaligheid; en mij werd de verzekering gegeven, dat Hij mijn zonden, ja, de
mijne, had weggenomen, en mij gered had Van de wet der zonde en des doods.” Door al die
lange jaren heen van moeitevol en troosteloos streven — jaren van gestrenge
zelfverloochening, van verwijt en verootmoediging — had Wesley zich onveranderd bij zijn
éne doel gehouden, namelik God te zoeken. Nu had hij Hem gevonden, en bemerkt dat de
genade, die hij zich door gebeden en vasten, aalmoezen en zelfverloochening had trachten te
verwerven, een gift was, “zonder geld en zonder prijs.”
Toen hij eenmaal bevestigd was in het geloof van Christus, brandde zijn ganse ziel van
verlangen om alom de kennis te verspreiden van het heerlike evangelie van Gods vrije genade.
“Ik beschouw de gehele wereld als mijn parochie,” zei hij, “en in welk deel ik ook ben, ik
reken het recht en billik, en mijn dure plicht, aan allen die willen horen de blijde boodschap
der zaligheid te verkondigen.” Hij zette zijn nauwgezette leven van zelfverloochening voort,
doch nu niet als de grond, maar als het gevolg van het geloof; niet als de wortel, maar als de
vrucht van de heiligmaking. De genade Gods in Christus is het fondament van de hoop van
de Christen, en die genade bewijst zich in gehoorzaamheid. Wesley wijdde zijn leven aan het
prediken van de grote waarheden, die hij had ontvangen,— rechtvaardig- making door het
geloof in het zoenbloed van Christus, en de hernieuwende kracht van de Heilige Geest op het
hart, vrucht dragende in een leven, dat gelijkvormig gemaakt is aan het voorbeeld van Christus.
Whitefield en de Wesleys waren op hun werk voorbereid door langdurige en diepe
persoonlike overtuiging van hun eigen hopeloze toestand; en om hen geschikt te maken om
173