Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
ontnemende, en de gedachten van de mensen wegleidende van hun enige hoop op de zaligheid
— het bloed van de gekruiste Verlosser.
Wesley en zijn tijdgenoten werden ertoe geleid, in te zien, dat ware godsdienst in het hart
zetelt, en dat Gods wet zich uitstrekt tot de gedachten, zowel als tot de woorden en daden.
Overtuigd van de noodzakelikheid van reinheid van het hart, zowel als van vlekkeloosheid
van wandel, begonnen ze in ernst een nieuw leven. Door de ijverigste, biddende pogingen
trachtten ze het boze van hun natuurlik hart ten onder te brengen. Ze leidden een leven van
zelfverloochening, weldadigheid en verootmoediging, met grote gestrengheid en
zorgvuldigheid alles betrachtende, waarvan ze dachten dat het hen zou kunnen helpen om te
verkrijgen, wat ze verlangden,— die heiligheid, die hun Gods gunst verzekeren zou. Doch ze
bereikten hun oogmerk niet. Hun pogingen om zich van de veroordeling van de zonde te
bevrijden, of de kracht ervan te breken, waren vergeefs. Het was dezelfde strijd, die Luther in
zijn cel te Erfurt doorgemaakt had. Het was dezelfde vraag, die zijn ziel gekweld had: “Hoe
kan de mens voor God rechtvaardig zijn?”
Het vuur van de Goddelike waarheid, op de altaren van het Protestantisme bijna
uitgedoofd, zou weder ontstoken worden door de oude toorts, welke, van de Boheemse
Christenen af, de ene eeuw aan de volgende overhandigd had. Na de Hervorming was het
Protestantisme in Bohemen door Roomse benden uitgeroeid. Allen, die weigerden, de
waarheid op te geven, werden gedwongen te vluchten. Sommigen van hen, die in Saksen
schuilplaats vonden, handhaafden aldaar het oude geloof. Van de nakomelingen van deze
Christenen was het, dat het licht Wesley en zijn tijdgenoten bereikte. John en Charles Wesley
vertrokken, na tot het predikambt geordend te zijn, op een zendingsreis naar Amerika. Met
hen aan boord was er een gezelschap Moraviërs. Vreselike stormen hadden ze op reis te
verduren, en John Wesley, de dood in het aangezicht starende, gevoelde dat hij de verzekering
van vrede met God niet bezat. De Duitsers echter legden een kalmte en een vertrouwen aan
de dag, die hem vreemd waren.
“Ik had reeds lang tevoren,” zegt hij, “de grote ernstigheid in hun gedrag opgemerkt. Van
hun nederigheid hadden ze gedurig bewijs gegeven door het doen van die ondergeschikte
diensten voor de andere passagiers, die geen van de Engelsen wilden ondernemen, en
waarvoor ze geen betaling begeerden of wilden aannemen, zeggende, dat het goed was voor
hun trotse harten, en dat hun liefhebbende Heiland veel meer voor hen gedaan had. En iedere
dag had hun aanleiding gegeven om een zachtmoedigheid te bewijzen, die geen belediging
kon verstoren. Wanneer ze gestoten, geslagen, of neergeworpen werden, stonden ze op en
gingen weg; maar geen klacht werd uit hun mond gehoord. Nu bood er zich een gelegenheid
aan om te bewijzen, of ze evenzeer vrij waren van de geest van vreesachtigheid, als ze dat
waren van trots, toorn en wraak. In het midden van de psalm, waarmede hun
godsdienstoefening begon, sloeg de zee over het schip, scheurde het grote zeil aan stukken,
bedekte het vaartuig, en spoelde tussendeks, als had de grote afgrond ons reeds verzwolgen.
Onder de Engelsen ontstond een vreselik geschreeuw. De Duitsers zongen kalm voort. Ik
172