Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
voor ondergang zou kunnen bewaren. Hij groef om Zijn wijnstok; Hij snoeide en verzorgde
hem. Hij was onvermoeid in Zijn pogingen om deze wijnstok, die Hijzelf geplant had, te
redden.
Drie jaren lang was de Heer van licht en heerlikheid onder Zijn volk in- en uitgegaan. “Hij
ging het land door goed doende”, “genezende allen, die van de duivel overweldigd waren”,
helende de gebrokenen van hart, aan de gebondenen opening van de gevangenis uitroepende,
blinden het gezicht terug gevende, kreupelen in staat stellende om te wandelen en doven om
te horen, melaatsen reinigende, doden opwekkende, en aan de armen het evangelie
verkondigende. Tot alle klassen zonder onderscheid werd de genadige roepstem gericht:
“Komt herwaarts tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.”
Ofschoon Hem kwaad voor goed vergolden werd, en haat voor Zijn liefde,5 volhardde Hij
standvastig in Zijn zending van barmhartigheid. Zij, die Zijn genade zochten, werden nooit
teruggewezen. Als een zwerveling zonder tehuis, met smaad en armoede tot Zijn dageliks
deel, leefde Hij slechts om te voorzien in de behoeften van de mensen, hun lijden te verzachten,
en met hen te pleiten, dat zij de gift van het eeuwige leven zouden aannemen. De golven van
genade,] welke op deze hardnekkige harten afsloegen, rolden terug met een nog sterker vloed
van medelijdende, onuitsprekelike liefde. Maar Israël had zich af gekeerd van zijn beste
vriend en enige helper. Het pleiten van Zijn liefde was veracht geworden; Zijn raadgevingen
waren verworpen, Zijn waarschuwingen bespot.
De ure van hoop en genade was snel aan het voorbijgaan; de beker van Gods lang
weerhouden toorn was bijna vol. De wolken, die zich gedurende eeuwen van afval en opstand
hadden samengepakt, waren nu zwart van onheilen, en stonden weldra los te breken over een
schuldig volk; en Hij, die alleen in staat was, hen te redden van hun naderende ondergang,
was door hen miskend, mishandeld, verworpen, en zou spoedig gekruisigd worden. Wanneer
Christus op het kruis van Golgotha zou hangen, zou Israëls tijdperk als een van God
begunstigd en gezegend volk ten einde zijn. Het verlies van één enkele ziel is een onheil, dat
van oneindig meer belang is dan de winst en de schatten van een wereld; maar toen Christus
op Jeruzalem neerblikte, zag Hij het doodvonnis van een gehele stad en een geheel volk v—
—r zich; die stad, dat volk, die eens Gods uitverkorenen geweest waren, en Zijn biezondere
schat.
Profeten hadden geweend over Israëls afval, en de vrese- like verwoestingen, waarmede
het bezocht werd om zijn zonden. Jeremia wenste, dat zijn ogen een sprinkader van tranen
waren, dat hij dag en nacht de verslagenen van de dochter van zijn volk kon bewenen, en de
kudde des Heren, die gevankelik was weggevoerd. Hoe groot moest dan de droefheid zijn
van Hem, wiens profetiese blik geen jaren maar eeuwen overzag! Hij zag de verwoestende
engel met het zwaard opgeheven tegen de stad, die zo lang Jehova’s woonplaats was geweest.
Van de top van de Olijfberg, dezelfde plaats, die later door Titus en zijn leger werd bezet,
blikte Hij over het dal heen op de heilige hoven en zuilegangen neder, en zag met ogen, door
8