Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
droeg die dag geen kroon of koninklik kleed.” ” Blootschoofds, met neergeslagen ogen, en
met een brandende kaars in de hand,” verscheen de koning van Frankrijk in het openbaar “als
een boeteling.” Bij ieder altaar boog hij zich in verootmoediging neder, niet voor de zonden,
die zijn ziel besmetten, noch ook voor het onschuldige bloed, dat zijn handen bezoedeld had,
maar voor de gruwelike overtreding van zijn onderdanen, die de mis hadden durven
veroordelen. Na hem volgden de koningin en de hoge beambten van de staat, eveneens
paarsgewijze, en elk met een brandende fakkel.
Als een deel van de diensten van de dag sprak de vorst zelf de hoge ambtenaren van het
rijk toe in de grote zaal van het bisschoppelik paleis. Met een bekommerd gelaat verscheen
hij v——r hen, en betreurde in treffende, welsprekende bewoordingen de “misdaad, de
laster, de dag van smart en schande,” die over het volk gekomen was. Hij riep ieder getrouw
onderdaan op, om mede te helpen tot uitroeiing van deze verderfelike ketterijen, die Frankrijk
met de ondergang bedreigden. “Zo waar, Heren, als ik uw koning ben,” sprak hij, “indien ik
wist, dat een van mijn eigen ledematen bevlekt of aangestoken was met dit verachtelik bederf,
ik zou het u geven om het af te houwen. ... En verder, indien ik een van mijn kinderen er mede
bezoedeld zag, ik zou hem niet sparen. . . . Zelf zou ik hem overgeven, en aan God opofferen.”
Tranen verstikten zijn stem, de gehele vergadering weende, en riep als uit één mond; “We
willen leven en sterven voor het Katholieke geloof.”
Schrikkelik was de duisternis geworden van het volk, dat het licht van de waarheid
verworpen had. “De zaligmakende genade” was verschenen; maar Frankrijk had zich
afgekeerd, en de duisternis verkoren boven het licht, en dat na de kracht en heiligheid ervan
te hebben aanschouwd, nadat duizenden aangetrokken waren geweest door de Goddelike
schoonheid ervan, en steden en dorpen door zijn glans waren verlicht. Ze hadden de hemelse
gave geweigerd, toen die hun werd aangeboden. Ze hadden kwaad goed, en goed kwaad
genoemd, totdat ze de slachtoffers waren geworden van hun eigenwillig zelfbedrog. Zelfs al
geloofden ze nu wezenlik, dat ze Gode een dienst bewezen door Zijn volk te vervolgen, deed
hun oprechtheid hun schuld toch niet weg. Ze hadden het licht eigenwillig verworpen, dat hen
voor verleiding zou bewaard hebben, en hun zielen voor de smet van bloedschuld behoed.
Een plechtige eed tot uitdelging van de ketterij werd in de grote kathedraal afgelegd, waar
bijna drie eeuwen later de “Godin der Rede” zou gekroond worden door een volk, dat de
levende God had vergeten. Opnieuw vormde de optocht zich, en maakten de
vertegenwoordigers van Frankrijk een aanvang met het werk, dat ze gezworen hadden te
zullen doen. “Op korte afstanden waren er schavotten opgericht, waarop zekere Protestantse
Christenen levend verbrand zouden worden ; en het was z— ingericht, dat de stapel
aangestoken zou worden bij de nadering van de koning, en dat de optocht zou stilhouden om
de voltrekking van het vonnis te zien.” De biezonderheden van de martelingen, die deze
getuigen voor Christus ondergingen, zijn te vreselik om te noemen; toch was er aan de zijde
van de slachtoffers niets dan standvastigheid. Een van hen antwoordde, toen men er op
aandrong, dat hij zou herroepen: “Ik geloof alleen in wat de profeten en apostelen vroeger
154