Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
te brengen. Hij schrikte met afschuw van dit lage voorstel terug, maar eindelik nam de vrees
voor de vlammen de overhand, en stemde hij erin toe, de verrader van zijn broederen te
worden. Voorafgegaan van de hostie, en door een stoet van priesters, wie- rookdragers,
monniken en soldaten omgeven, trok Morin, de koninklike speurder, met de verrader
langzaam en zwijgend door de straten van de stad. De demonstratie was schijnbaar ter ere van
het “heilige sakrament,” een boetedoening voor de belediging, die door de Protestanten aan
de mis was aangedaan. Maar onder de praal van deze optocht lag een dodelik doel verborgen.
Tegenover het huis van een Lutheraan aangekomen, gaf de verrader een teken, doch er werd
geen woord gesproken. De processie hield stil, men trad het huis binnen, de familie werd eruit
gesleept en geketend, en de ellendige troep ging verder om naar nieuwe slachtoffers te zoeken.
“Geen huis, groot of klein, zelfs niet de scholen van de Universiteit van Parijs, werd
gespaard. . . . Morin deed de gehele stad sidderen.. “Het was een schrikbewind.”
De slachtoffers werden onder wrede martelingen ter dood gebracht, daar er bepaald gelast
was, het vuur laag te houden, om hun doodsangst te verlengen. Maar ze stierven als
overwinnaars. Hun standvastigheid bleef ongeschokt, hun vrede onbewolkt. Hun vervolgers,
niet bij machte om hun onwrikbare standvastigheid te doen wankelen, gevoelden, dat ze de
nederlaag leden. “De schavotten werden in al de wijken van 1 D’Aubigné, ” History of the
Reformation in the Time of Calvin,” boek 4, Kap. 10. Parijs opgericht, en het verbranden
geschiedde op achtereenvolgende dagen; het doel hiervan was om de schrik van de ketterij
te verspreiden door de terechtstelling over een langere tijd uit te strekken. Het evangelie trok
hier echter in het einde voordeel uit. Geheel Parijs werd in staat gesteld om te zien, wat soort
van mensen de nieuwe meningen konden voortbrengen. Er was geen preekstoel, die aan de
brandstapel van de martelaar gelijk stond. De kalme vreugde, die het aangezicht van deze
mensen verhelderde, wanneer ze . . . naar de plaats van de terechtstelling gevoerd werden,
hun heldemoed, als de vreselike vlammen rondom hen opstegen, hun zachtmoedige
vergiffenis van het ondergane leed, veranderden in niet weinig gevallen toorn in medelijden,
en haat in liefde, en pleitte met onweerstaanbare welsprekendheid voor het evangelie.”
De priesters, die erop bedacht waren, de volkswoede op het hoogste punt te houden,
strooiden de vreselikste aanklachten tegen de Prostesanten uit. Ze werden beschuldigd van
samengespannen te hebben om de Katholieken te vermoorden, de regering omver te werpen,
en de koning te doden. Niet het geringste bewijs kon aangevoerd worden om deze beweringen
te staven. Toch zouden deze boze voorspellingen in vervulling treden; echter onder zeer
verschillende omstandigheden, en door oorzaken van een tegenovergesteld karakter. De
wreedheden, welke aan de onschuldige Protestanten door de Katholieken werden aangedaan,
hadden een schrikkelike wederwraak ten gevolge, en brachten in de volgende eeuwen
hetzelfde lot over de koning, zijn regering en onderdanen, als ze voorspeld hadden; maar het
werd door ongelovigen en pausgezinden teweeg gebracht. Het was niet de vestiging, maar de
onderdrukking van het Protestantisme, welke drie honderd jaren later zulke vreselike onheilen
over Frankrijk zou brengen.
152