Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
duizendtallen van Jeruzalem,— over de blindheid en onboetvaardigheid van hen, voor wie
Hij gekomen was om hen te zegenen en te redden.
De geschiedenis van Gods biezondere gunst en bewarende zorg, gedurende meer dan
duizend jaren aan het uitverkoren volk bewezen, lag open voor Jezus’ oog. Daar was de berg
Moria, waar de zoon der belofte als een gewillig slachtoffer op het altaar was gebonden,—
tot voorafschaduwing van het offer van de Zoon van God. Daar was het verbond des zegens,
de heerlike Messiasbelofte, aan de vader der gelovigen bevestigd. Daar hadden de vlammen
van het offer, ten hemel stijgende van de dorsvloer van Ornan, het zwaard van de
verwoestende engel afgekeerdm —een passend beeld van het offer van de Heiland en Zijn
tussentreden ten behoeve van de schuldige mensheid. Jeruzalem was méér dan de ganse aarde
door God geëerd geworden. De Heer had “Zion verkoren”, Hij had “het begeerd tot Zijn
woonplaats”. Daar hadden heilige profeten eeuwen lang hun waarschuwende boodschap geuit.
Dáár hadden priesters hun wierookvaten gezwaaid, en was de wierookwolk met de
gebeden van de aanbidders tot God opgestegen. Dáár was dageliks het bloed van de lammeren
opgeofferd, heenwijzende op het Lam Gods. Dáár had Jehova Zijn tegenwoordigheid
geopenbaard in de wolk der heerlikheid boven het verzoendeksel. Daar rustte de voet van die
geheimzinnige ladder, die de hemel met de aarde verbond, — die ladder, waarop Gods
engelen af- en opklommen, en die de wereld de weg naar het heilige der heiligen opende. Was
Israël als volk aan God getrouw gebleven, Jeruzalem, als Gods uitverkorene, zou eeuwig zijn
blijven staan. Maar de geschiedenis van dat uitverkoren volk was een aaneenschakeling van
afkerigheid en opstand. Ze hadden de genade des hemels weerstaan, hun voorrechten
misbruikt, en de hun geschonken gelegenheden veronachtzaamd.
Ofschoon Israël had “gespot met de boden Gods, Zijn woorden had veracht, en zij
zichzelven verleidden tegen zijn profeten”5 had Hij Zich toch aan hen geopenbaard “als de
Here God, barmhartig en genadig, lankmoedig en groot van weldadigheid en waarheid;”
niettegenstaande herhaaldelike verwerping, was Zijn barmhartigheid blijven pleiten. Met
meer medelijdende liefde dan die van een vader voor zijn zoon, had God tot hen gezonden
“door de hand van Zijn boden, vroeg op zijnde om die te zenden; want Hij verschoonde Zijn
volk en Zijn woning.” Toen vermaning, bede en bestraffing zonder uitwerking bleven, zond
Hij hun de beste gift des hemels, ja, schonk hun de gehele hemel in die éne Gift.
Gods Zoon werd zelf gezonden om met de onboetvaardige stad te pleiten. Het was Christus,
die Israël uit Egypte had gebracht als een goede wijnstok. Zijn eigen hand had de heidenen
v——r hen uitgedreven. Hij had hen geplant op een “vette heuvel.” Door Zijn zorgende hoede
was de wijngaard omtuind geworden. Zijn dienstknechten waren uitgezonden om hem te
onderhouden. “Wat is er meer te doen aan Mijn wijngaard,” zo riep Hij uit, “hetwelk Ik aan
hem niet gedaan heb?” Doch toen Hij verwachtte “dat hij goede druiven voortbrengen zou,
heeft hij stinkende vruchten voortgebracht,” en toch kwam Hij, nog vol verlangen om vrucht
te vinden, in eigen persoon naar Zijn wijngaard, ten einde te zien, of Hij hem misschien nog
7