Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
als in de Roomse kalender voorkwamen. Een stroom van Goddelik licht baande zich een weg
tot zijn ziel. Met ver-wondering en verachting keerde hij zich af van de taak, die hij zichzelf
had opgelegd, en wijdde zich aan Gods woord. Het duurde niet lang, of hij begon de kostbare
waarheden, die hij daarin ontdekte, te onderwijzen.
In 1512, v——r nog Luther of Zwingli het werk van de hervorming had begonnen, schreef
Lefèvre: “Het is Gods werk, die ons door het geloof die gerechtigheid schenkt, welke alleen
ons door genade rechtvaardigt ten eeuwigen leven.” Peinzende over de geheimen van de
verlossing, riep hij uit, “O, de onuitsprekelike grootheid van die verwisseling,— de Zondeloze
wordt veroordeeld, en hij, die schuldig is, gaat vrij; de Zegen draagt de vloek, en de gevloekte
wordt gezegend ; het Leven sterft, en de doden leven; de Heerlikheid wordt in duisternis
gehuld, en hij, die niets dan beschaamheid des aangezichts kende, wordt met heerlikheid
bekleed.”
En terwijl hij leerde, dat de eer van des mensen behoud alleen aan God toekomt, verklaarde
hij tevens, dat op de mens de plicht van gehoorzaamheid rust. “Indien ge een lid zijt van de
kerk van Christus,” zei hij, “zo zijt ge een lid van Zijn lichaam; indien ge van Zijn lichaam
zijt, zo zijt ge vol van de Goddelike natuur. ... O, indien de mensen zich dit voorrecht maar
konden indenken, hoe rein, kuis en heilig zouden ze leven, en hoe verachtelik, vergeleken met
de heerlikheid in zichzelven,— die heerlikheid, welke het vleselik oog niet zien kan,—
zouden ze al de heerlikheid van deze wereld rekenen. “
Er waren er sommigen onder Lefèvre’s studenten, die met gretigheid naar zijn woorden
luisterden, en die, lang nadat de stem van de leermeester verstomd zou zijn, voortgaan zouden
met de waarheid te verkondigen. Eén van die was Willem Farel. De zoon van godvruchtige
ouders, en opgevoed tot onbeperkt vertrouwen in de leer van de kerk, kon hij met de apostel
Paulus van zichzelf gezegd hebben, dat hij “naar de bescheidenste sekte van zijn godsdienst,
als een Farizeër geleefd had.” Een toegewijd aanhanger van Rome, brandde hij van ijver om
allen, die zich tegen de kerk durfden verzetten, te vernietigen. “Ik knarste op mijn tanden als
een woedende wolf,” zei hij later, doelende op dit tijdperk van zijn leven, “wanneer ik iemand
tegen de paus hoorde spreken.” Hij was onvermoeid geweest in zijn aanbidding van de
heiligen, was in het gezelschap van Lefèvre de kerken van Parijs rond gegaan, had bij de
altaren aangebeden, en de beelden der heiligen met giften vereerd. Maar deze kerkelike
gebruiken konden zijn ziel geen vrede aanbrengen. Overtuiging van zonde begon hem te
drukken, en wat boetedoeningen hij ook verrichtte, hij slaagde er niet in, om die weg te krijgen.
Als naar een stem uit de hemel luisterde hij naar de stem van de hervormer: “De zaligheid is
uit genade.” “De Onschuldige is veroordeeld, en de overtreder vrijgesproken.” “Het is alleen
het kruis van Christus, dat de poorten des hemels opent, en de poorten der hel sluit.”
Farel nam met vreugde de waarheid aan. Door een bekering, op die van Paulus gelijkend,
keerde hij zich van de slavernij Van de overlevering tot de vrijheid van de kinderen Gods. “In
plaats van met het. moordzuchtige hart van een verslindende wolf, kwam hij terug,” zei hij,
143