Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Uit het stille bidvertrek kwam de macht voort, die tijdens de Grote Hervorming de wereld
in roer zette. Daar zetten de dienstknechten des Heren met heilige kalmte hun voet op de rots
van Zijn beloftenissen. Tijdens de strijd te Augsburg “liet Luther niet na, elke dag drie uren
in het gebed door te brengen, en dat nog wel uren welke hij afnam van die het meest geschikt
waren voor studie.” In de eenzaamheid van zijn kamer hoorde men hem zijn ziel uitstorten
voor God in woorden “vol aanbidding, vrees en hoop, gelijk als iemand tot een vriend spreekt.”
“Ik weet, dat Gij onze Vader zijt en onze God,” sprak hij, “en dat Gij de vervolgers van Uw
kinderen zult verstrooien; want Gij zijt zelf met ons in gevaar. Deze gehele zaak is de Uwe,
en het is alleen omdat Gij ons dwingt, dat wij er onze hand aan slaan. Verdedig ons dan, o
Vader!”
Aan Melanchton, die verpletterd was onder de last van zorg en vrees, schreef hij: “Genade
en vrede in Christus! — In Christus, zeg ik, en niet in de wereld. Amen! Ik haat met een
volkomen haat die overgrote zorgen, die u verteren. Indien de zaak een onrechtvaardige is,
geef hem dan op; indien de zaak rechtvaardig is, waarom zouden we de beloften tot leugen
maken van Hem, die ons beveelt zonder vrees te slapen? . . . Christus zal zich voldoende
bewijzen voor het werk van rechtvaardigheid en waarheid. Hij leeft, Hij regeert; wat voor
vrees kunnen we dan koesteren?”
God hoorde inderdaad naar het geroep van Zijn dienstknechten. Hij gaf prinsen en leraren
genade en moed om de waarheid te handhaven tegenover de vorsten der duisternis van deze
wereld. De Heer zegt: “Ziet, Ik leg in Zion een uiterste hoeksteen, die uitverkoren en dierbaar
is, en die in Hem gelooft, zal niet beschaamd worden.” De Protestantse hervormers hadden
op Christus gebouwd, en de poorten van de hel konden hen niet overweldigen.
141