Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Johan van Saksen, “dat ge mij zoudt buitensluiten. Ik heb mij voorgenomen te doen wat recht
is, zonder me om mijn kroon te bekommeren. Ik begeer, de Heer te belijden. Mijn keurvorstelike
hoed en klederen zijn me minder kostbaar dan het kruis van Jezus Christus.” Met die
woorden schreef hij zijn handtekening neder. Een andere vorst sprak, terwijl hij de pen opnam:
“Indien de eer van mijn Heer Jezus Christus het eist, ben ik gereed, . . . mijn goederen en
leven achter te laten.” “Liever ontzeg ik mijzelf mijn onderdanen en staten, liever verlaat ik
de grond van mijn vaderen met een staf in de hand,” ging hij voort, “dan enige andere leer
aan te nemen, dan die in deze Belijdenis vervat is.” Zodanig was het geloof en de
stoutmoedigheid van die Godsmannen.
De bepaalde tijd brak aan om voor de keizer te verschijnen. Karel V., op zijn troon gezeten,
omringd door de keurvorsten en prinsen, gaf de Protestantse hervormers gelegenheid, om zich
uit te spreken. De belijdenis van hun geloof werd voorgelezen. In die hoge vergadering
werden de waarheden van het evangelie duidelik uiteengezet, en de dwalingen van de
pauselike kerk aangewezen. Met recht is die dag genoemd geworden “de grootste dag van de
Hervorming, en een van de roemrijkste in de geschiedenis van het Christendom en het
menselik geslacht. “
Slechts weinige jaren waren voorbijgegaan, sedert de monnik van Wittenberg te Worms
alleen voor de nationale raad stond. Nu stonden in zijn plaats de edelste en machtigste vorsten
van het rijk. Het was Luther verboden geworden, te Augsburg te verschijnen, maar hij was er
tegenwoordig geweest met zijn woorden en gebeden. “Ik tril van vreugde,” schreef hij, “dat
ik dit uur heb mogen beleven, waarin Christus in het openbaar beleden is door zulke hoogedele
mannen, en in zulk een schitterende vergadering.” Hierin is vervuld geworden wat de Schrift
zegt: “Ik zal voor koningen spreken van uw getuigenissen.”
In de dagen van Paulus werd het evangelie, voor hetwelk hij een gevangene was, op gelijke
wijze voor de vorsten en edelen van de keizerstad gebracht. Zo ook werd bij deze gelegenheid,
“wat de keizer verboden had van de kansel te prediken, in het paleis verkondigd; wat velen
beschouwd hadden als niet passend, dat dienstknechten er naar luisteren zouden, werd met
verbazing door de meesters en heren van het keizerrijk aangehoord. Koningen en
hooggeplaatsten vormden het gehoor, gekroonde vorsten waren de predikers, en de preek was
de koninklike waarheid Gods.” “Sinds de dagen van de apostelen,” zegt een zeker schrijver,
“is er nooit een groter werk, een heerliker belijdenis gedaan.”
“Alles wat de Lutheranen gezegd hebben, is waar, en we kunnen het niet loochenen,”
verklaarde een pauselike bisschop. “Kunt ge met gezonde redenen de belijdenis van de
keurvorst en zijn verbondenen weerleggen?” vroeg een ander aan Doktor Eck. “Niet met de
geschriften van de apostelen en profeten,” was het antwoord; “maar met die van de Vaderen
en de koncilieën wel.” “Ik versta dus,” hernam de vrager, “dat volgens u de Lutheranen op de
Schrift staan, en wij staan er buiten.” Sommige Duitse vorsten werden gewonnen voor het
hervormde geloof. De keizer zelf verklaarde, dat de Protestantse artikelen niets dan de
139