Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
onmiddellik daarna bij de koning, en verkreeg van hem een bevelschrift tegen de
onvoorzichtige professor van Heidelberg. Melanchton twijfelde er niet aan, dat de Heer zijn
vriend gered had door hem een van Zijn heilige engelen te zenden om hem te waarschuwen.
“Onbeweeglik stond hij aan de oever van de Rijn, wachtende tot de wateren van die rivier
Grynaeus gered zouden hebben van zijn vervolgers. ‘Eindelik.’ riep Melanchton uit, toen hij
hem aan de overzijde zag, ‘eindelik is hij ontrukt aan de wrede kaken van degenen, die naar
zijn onschuldig bloed dorsten.’ Toen hij in zijn huis terugkwam, vernam Melanchton, dat
gerechtsdienaars het van boven tot beneden nagezocht hadden om Grynaeus te vinden.”
De Hervorming moest meer onder de aandacht gebracht worden van de machtigen van de
aarde. Koning Ferdinand had geweigerd, de evangeliese vorsten te horen; maar ze zouden een
gelegenheid krijgen om hun zaak in tegenwoordigheid van de keizer en de verzamelde
rijksgroten en hoogge- plaatsten in de kerk open te leggen. Om de verdeeldheden, welke het
keizerrijk beroerden, te stillen, riep keizer Karel V. in het jaar, dat op het Protest van Spiers
volgde, een Rijksdag bijeen te Augsburg, waarover hij bekend maakte zelf voornemens te zijn
te presideren. Daarheen werden de Protestantse woordvoerders gedagvaard.
De Hervorming werd door grote gevaren bedreigd; doch de voorstanders ervan
vertrouwden hun zaak, gelijk tevoren, aan God toe, en verbonden zich om pal te staan voor
het evangelie. De keurvorst van Saksen werd door zijn raadslieden sterk aangeraden, niet op
de Rijksdag te verschijnen. De keizer, meenden ze, wilde de vorsten daar bij elkander brengen,
om hen in de strik te lokken. “Betekent het niet, alles op het spel te zetten, door zich binnen
de muren van een stad met een machtige vijand op te sluiten?” Anderen echter verklaarden
grootmoedig: “Laat de vorsten zich slechts moedig gedragen, en Gods zaak is gered.” “God
is getrouw; Hij zal ons niet begeven,” sprak Luther. De keurvorst vertrok met zijn gevolg naar
Augsburg. Allen kenden de gevaren, die hem bedreigden, en velen gingen er met een
betrokken gelaat en onrustig hart heen. Maar Luther — die hen tot Coburg vergezelde,
verlevendigde hun verflauwend geloof door het zingen van het lied, dat hij op die reis schreef:
“Een vaste burg is onze God.” Bij het aanhoren van die bezielende klanken werd het angstige
voorgevoel van velen weggenomen, en menig bezwaard hart verlicht.
De hervormde vorsten waren overeen gekomen, hun gevoelens in stelselmatige vorm, met
het getuigenis van do Schrift erbij, aan de Rijksdag voor te leggen; en de taak van het opstellen
daarvan werd aan Luther, Melanchton en hun medegenoten toevertrouwd. Deze belijdenis
werd door de Protestanten aangenomen als uitdrukking van hun geloof, en ze kwamen
tezamen om het belangrijke stuk te ondertekenen. Het was een ernstige en zware tijd. De
hervormers waren erop gesteld, dat hun zaak niet zou verward worden met politieke
vraagstukken; ze gevoelden, dat de Hervorming geen andere invloed behoorde uit te oefenen
dan die, welke het Woord van God doet gelden. Toen de Christelike vorsten naar voren
kwamen om de Geloofsbelijdenis te tekenen, trad Melanchton in het midden met de woorden:
“Het is het werk van de godgeleerden en leraren, deze dingen voor te stellen; laat ons het
gezag van de machtigen der aarde bewaren voor andere zaken.” “Dat zij verre,” antwoordde
138