Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
singsplan waren de onderwerpen, die hij behandelde. “In Adam,” zo zei hij, “zijn we allen
dood, in verderf en verdoemenis verzonken.” “Christus . . . heeft ons een eeuwige verlossing
aangebracht . . . Zijn lijden is . . . een eeuwige offerande, en heeft onvergankelike kracht om
te helen; het bevredigt voor altoos de Goddelike rechtvaardigheid ten behoeve van allen, die
er in volstandig, onwrikbaar geloof op vertrouwen.” Toch ook leerde hij duidelik, dat de mens
wegens de genade van Christus geen vrijheid heeft om in de zonde te volharden. “Waar ook
maar geloof in God wordt gevonden, daar woont God zelf; en waar God is, daar wordt een
ijver gewekt, die de mens tot goede werken aanzet en dringt.”
De belangstelling in Zwingli’s prediking bereikte zulk een hoogte, dat de kathedraal
overvol liep van de scharen, die hem kwamen horen. Stukje voor stukje, naardat ze het
verdragen konden, legde hij de waarheid voor zijn hoorders open. Hij was voorzichtig van
niet in het eerst punten op te brengen, die hen konden verschrikken, en vooroordeel bij hen
wekken. Zijn eerste werk was, de harten te winnen voor de leer van Christus, die harten door
Zijn liefde te verzachten, Zijn voor-beeld hun voor ogen te houden; en naarmate ze de
grondbeginselen van het evangelie in zich opnamen, werden hun bijgelovige leringen en
praktijken noodzakelikerwijze omvergeworpen.
Stap voor stap ging de Hervorming te Zürich vooruit. De vijanden ervan werden
opgeschrikt, en begonnen daadwerke- like tegenstand. Een jaar tevoren had de monnik van
Wittenberg te Worms zijn “Neen” uitgesproken tegen paus en keizer, en nu scheen alles een
dergelijk wederstaan van de pauselike eisen te Zürich aan te duiden. Er werden gedurig
aanvallen op Zwingli gedaan. In de pausgezinde provincieën beklommen er volgelingen van
het evangelie van tijd tot tijd de brandstapel; doch dit was niet voldoende; de leraar van de
ketterij moest tot zwijgen gebracht worden. Gevolgelik zond de Bisschop van Constance drie
afgevaardigden naar de Raad van Zürich, die Zwingli beschuldigden van het volk te leren, de
wetten van de kerk te overtreden, en van aldus de vrede en de goede orde van de maatschappij
te ondermijnen. Indien het gezag van de kerk ter zijde zou gezet worden, beweerde hij, zou
algemene regeringloosheid het gevolg zijn. Zwingli antwoordde, dat hij vier jaren lang het
evangelie te Zürich had gepredikt, en dat “die stad vreedzamer was dan enige andere in de
unie.” “Is dus,” zei hij, “het Christendom niet de beste waarborg voor de algemene rust?”
De afgevaardigden hadden de raadslieden vermaand om in de kerk te blijven, waarbuiten,
zo verklaarden ze, er geen zaligheid was. Zwingli antwoordde: “Laat deze beschuldiging u
niet schokken. De grondvesten van de kerk zijn dezelfde Rots, dezelfde Christus, die aan
Petrus zijn naam gaf, omdat hij Hem getrouw beleed. In ieder volk wordt iedereen, die met
zijn ganse hart in de Heer Jezus gelooft, door God aangenomen. Hier inderdaad is de kerk,
buiten welke niemand kan zalig worden.” Als uitslag van de konferentie nam één van de
afgezanten van de bisschop het hervormde geloof aan.
De raad weigerde, stappen tegen Zwingli te nemen, en Rome bereidde zich tot een nieuwe
aanval voor. Toen de hervormer bericht ontving van de lagen van zijn vijanden, riep hij uit:
119