Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
verbeurt, en God omarmt.” De waarheid van deze woorden had Zwingli zelf bewezen. Van
zijn ondervinding in die tijd sprekende, schreef hij later: “Toen ... ik me geheel en al aan de
Heilige Schriften begon te geven, stelden de wijsbegeerte en scholastieke godgeleerdheid me
telkens twistvragen voor. Eindelik kwam ik zo ver, dat ik dacht: ‘Ge moet dat alles laten
rusten, en de betekenis van God alleen uit Zijn eigen eenvoudig Woord leren . ‘ Toen begon
ik God om Zijn licht te vragen, en werden me de Schriften veel duideliker.”
De leer, die Zwingli predikte, had hij niet van Luther ontvangen. Het was de leer van
Christus. “Als Luther Christus predikt,” sprak de Zwitserse hervormer, “doet hij, wat ik doe!
Hij heeft veel meer zielen tot Christus geleid dan ik — dat zij zo. Ik wil geen andere naam
dragen dan die van Christus, Wiens krijgsknecht ik ben, en Die alleen mijn hoofd is. Geen
enkel woord is ooit door mij aan Luther, of door Luther aan mij geschreven. En waarom ? . . .
Opdat het allen duidelik zijn zou, hoezeer het getuigenis van de Geest van God één is: daar
wij, zonder enige geheime verstandhouding, zo precies overeenkomen in de leer van Jezus
Christus.”
In 1516 werd Zwingli uitgenodigd, prediker te worden in het klooster te Einsiedeln. Hier
zouden de dwalingen van Rome hem duideliker onder de aandacht komen, en zou hij een
invloed als hervormer uitoefenen, die zich veel verder dan tot zijn Alpen zou uitstrekken. Tot
de voornaamste aantrek- kelikheden van Einsiedeln behoorde een beeld van de heilige maagd,
dat wonderkracht heette te bezitten. Boven de kloosterpoort stond een opschrift: “Hier kan
algehele verlossing van zonden worden verkregen.” Voortdurend begaven zich pelgrims naar
dat beeld van de heilige maagd, maar bij het grote jaarfeest van de wijding van dit heiligdom
kwamen er scharen uit alle delen van Zwitserland, en zelfs uit Frankrijk en Duitschland.
Zwingli, wie dit gezicht grote droefheid veroorzaakte, nam de gelegenheid te baat om aan
deze slaven van het bijgeloof vrijheid te verkondigen door het evangelie.
“Denkt niet,” zei hij, “dat God meer in deze tempel is, dan in ieder ander deel van de
schepping. In welk land ge ook woont, is God rondom u en hoort u. . . . Kunnen nutteloze
arbeid, lange pelgrimstochten, offeranden, beelden, gebeden tot de heilige maagd of de
heiligen, u de genade Gods verzekeren? Wat kan het vermenigvuldigen van woorden bij het
bidden ons baten? Welke kracht ligt er in een monnikskap, een geschoren schedel, een lange
mantel, die in plooien afhangt, of met goud geborduurde pantoffels? God ziet het hart aan, en
onze harten zijn verre van Hem.” “Christus,” zei hij, “Die zich eens voor allen aan het kruis
opofferde, is het slachtoffer, dat voor alle eeuwigheid voor de zonde van alle gelovigen
voldoet.”
Aan vele toehoorders was deze leer onwelkom. Het was een bittere teleurstelling, te
vernemen dat hun moeitevolle tocht tevergeefs gemaakt was. De vergiffenis, welke hun door
Christus vrij werd aangeboden, konden ze niet begrijpen. Ze stelden zich tevreden met de
oude weg naar de hemel, die Rome hun aangewezen had. Ze schrikten terug voor de moeite
115