Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
De Bernse Dominikaners begrepen, dat wanneer ze deze talentvolle jonge student konden
winnen, ze zichzelven winst zowel als eer zouden verzekeren. Zijn zeer jeugdige leeftijd, zijn
natuurlike begaafdheid als spreker en schrijver, en zijn aanleg voor muziek en dichtkunst,
zouden meer uitwerking hebben dan al hun pracht en vertoon, om het volk naar hun diensten
te trekken, en het inkomen van hun orde te vermeerderen. Door bedrog en vleierij trachtten
ze Zwingli te be-wegen om hun klooster in te treden. Terwijl Luther student op school was,
had hij zich in een kloostercel begraven, en zou voor de wereld verloren zijn geweest, had
niet Gods voorzienigheid hem gered. Aan Zwingli werd niet toegelaten, hetzelfde gevaar te
ontmoeten. Door Gods voorzienigheid werd zijn vader aangaande de plannen van de
monniken onderricht. Zijn voornemen was geenszins, zijn zoon het luie, onwaardige leven
van de kloosterbroeders te laten leiden. Hij besefte, dat zijn toekomstige nuttigheid op het
spel stond, en beval hem, zonder verwijl naar huis terug te komen.
De jongeling gehoorzaamde het bevel; maar hij kon niet lang tevreden zijn in de vallei van
zijn geboorte. Al spoedig nam hij zijn studieën weder ter hand, en ging na enige tijd naar
Bazel. Daar was het, dat Zwingli voor de eerste maal het evangelie van Gods vrije genade
hoorde. Wittembach, een leraar in de oude talen, was bij zijn studie van het Grieks en
Hebreeuws tot de Heilige Schriften geleid, en aldus werden er stralen van Goddelik licht
geworpen in het verstand van de studenten, die hij onderwes. Hij verklaarde dat er een
waarheid bestond die ouder, en van oneindig groter waarde was dan de theorieën, welke de
scholastieken en wijsgeren leerden. Deze aloude waarheid was, dat de dood van Christus het
enige rantsoen van de zondaar is. Voor Zwingli waren deze woorden als een eerste lichtstraal,
die de morgenschemering voorafgaat.
Zwingli werd al gauw van Bazel weggeroepen om zijn levenswerk te beginnen. Zijn eerste
arbeidsveld was een Al- penparochie, niet ver van het dorp, waar hij geboren was. Wijding
tot priester ontvangen hebbende, “gaf hij zich met zijn ganse ziel over aan het onderzoek van
de Goddelike waarheid, daar hij wel wist,” zegt een medehervormer, “hoeveel hij behoort te
weten, aan wie de kudde van Christus is toevertrouwd.” Hoe meer hij de Schriften onderzocht,
hoe helderder de tegenstelling aan het licht kwam tussen de waarheden daarin vervat, en de
ketterijen van Rome. Hij onderwierp zich aan de Bijbel als het woord van God, de
algenoegzame, onfeilbare gids. Hij zag in, dat het zichzelf verklaren moest. Hij waagde het
niet, te trachten de Schriften uit te leggen om een van tevoren aangenomen theorie of leer te
schragen, maar achtte het zijn plicht, te leren wat het Woord direkt en duidelik zegt. Hij
trachtte zich van alle beschikbare middelen te bedienen om een volkomen en juist begrip van
de betekenis van het Woord te erlangen, en riep de hulp in van de Heilige Geest, welke, zoals
hij verklaarde, het aan allen uitleggen zou, die in ernst en met gebed ernaar zochten.
“De Schrift,” zei Zwingli, “is van God, niet van de mens afkomstig, en diezelfde God, die
het verstand geeft, zal u doen verstaan, dat de spraak van Hem komt. Gods woord . kan niet
falen; het is lichtverspreidend, onderwijst zichzelf, ontsluit zichzelf; bestraalt de ziel met alle
heil en genade; troost de ziel in God, vernedert hem, zodat hij zichzelf verliest, ja zelfs
114