Wereldwijde Eendracht

Wereweldwijde Eendracht
Er zijn er velen in deze tegenwoordige tijd, die op dezelfde wijze aan de gebruiken en
overleveringen van hun vaderen hangen. Wanneer de Heer hun meer licht schenkt, weigeren
ze het aan te nemen, daar het niet aan hun vaderen geschonken was, en die het dus niet
aangenomen hadden. Wij nemen niet dezelfde plaats van onze vaderen in; gevolgelik zijn
onze plichten en verantwoordelikheden niet dezelfde als de hunne. God kan het niet
goedkeuren, dat wij op het voorbeeld van onze vaderen zien tot vaststelling van onze plichten,
in plaats van het Woord der waarheid voor onszelven te onderzoeken. Onze
verantwoordelikheid is groter dan die van onze voorvaderen. We zijn rekenschap
verschuldigd van het licht, dat zij ontvangen hebben, en dat op ons als erfenis is overgegaan;
en we zijn eveneens rekenschap verschuldigd van het meerdere licht, dat nu uit Gods woord
op ons schijnt.
Christus zei van de ongelovige Joden: “Indien Ik niet gekomen ware en tot hen gesproken
had, ze hadden geen zonde; maar nu hebben ze geen voorwendsel voor hun zonde.” Dezelfde
Goddelike kracht had door Luther tot de keizer en de vorsten van Duitschland gesproken. En
terwijl het licht uit Gods woord uitstraalde, pleitte Zijn Geest met velen in die vergadering
voor de laatste maal. Gelijk Pilatus, eeuwen tevoren, door trots en volksgunst zijn hart tegen
de Verlosser van de wereld liet sluiten; evenals Felix de boodschapper van de waarheid
bevende bad: “Voor ditmaal ga heen; en als ik gelegener tijd zal hebben bekomen, zo zal ik u
tot mij roepen;” gelijk de trotse Agrippa beleed: “Ge beweegt me bijna, een Christen te
worden,“ en zich toen afkeerde van de uit de hemel gezonden boodschap,— zo had Karel V.,
gehoor gevende aan de stem van wereldse trots en staatkunde, besloten, het licht van de
waarheid te verwerpen.
Geruchten van plannen tegen Luther werden overal verspreid, en veroorzaakten grote
opgewondenheid in de stad. De hervormer had zich veel vrienden verworven, welke, de verraderlike
wreedheid van Rome tegen allen, die zijn verdorvenheid durfden blootleggen,
kennende, zich voornamen, dat hij niet zou opgeofferd worden. Honderden edelen verbonden
zich om hem te beschermen. Niet weinigen spraken openlik schande van de keizerlike
boodschap, als zijnde een machteloze onderwerping aan de heersende macht van Rome. Aan
de tuinhekken van de huizen, en op publieke plaatsen werden plakkaten aangeplakt, sommige
waarvan Luther veroordeelden, en andere die Luther ondersteunden. Op een van deze waren
eenvoudig de veelbetekende woorden van de grote Wijze geschreven: “Wee u, land! welks
koning een kind is.” De geestdrift van het volk door geheel Duitschland ten gunste van Luther
overtuigde zowel de keizer als de Rijksdag, dat enige onrechtvaardigheid, hem aangedaan, de
vrede van het rijk en zelfs de veiligheid van de troon in gevaar zou brengen.
Frederik van Saksen bewaarde een stipte terughoudendheid, zorgvuldig zijn ware
gevoelens jegens de hervormer verbergend, en hem tegelijkertijd met onvermoeide
waakzaamheid beschermende, terwijl hij al zijn gangen en die van zijn vijanden naging. Maar
velen waren er, die geen poging aanwendden, om hun ingenomenheid met Luther te verbergen.
Hij werd bezocht door prinsen, graven, baronnen, en andere hoge personen, leken zowel als
108